Józef Cyrankiewicz

Józef Cyrankiewicz (1911–1989), działacz socjalistyczny, później komunistyczny, prawnik, dziennikarz, premier, przewodniczący Rady Państwa PRL. Od 1930 r. należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), w latach 1939–1941 do PPS-WRN (Wolność, Równość, Niepodległość). W latach 1941–45 był więziony w obozach koncentracyjnych – Oświęcimiu i Mauthausen. Od 1945 r. do 1948 r. był sekretarzem generalnym i członkiem Rady Naczelnej PPS. Jako zwolennik zjednoczenia PPS z Polską Partią Robotniczą (PPR), doprowadził do odsunięcia z kierownictwa PPS działaczy opowiadających się za autonomią partii, po czym nastąpiło połączenie PPS z PPR na warunkach podyktowanych przez komunistów i powstanie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od 1948 r. do 1971 r. był członkiem Biura Politycznego KC PZPR. W latach 1947–1952 i 1954–1970 pełnił urząd premiera, a w latach 1952–54 wicepremiera. W 1956 r. wydał polecenie by wojsko brutalnie stłumiło wystąpienie robotnicze w Poznaniu. W 1970 r. ponownie opowiedział się za siłowym rozwiązaniem, tym razem przeciw strajkującym i występującym robotnikom Wybrzeża. W latach 1970–72 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Państwa. Cyrankiewicz, w dużym stopniu odpowiedzialny za brutalne pacyfikowanie wystąpień polskich robotników w latach 1956 i 1970, od 1973 r. był przewodniczącym Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju, a nawet został uhonorowany członkostwem w Prezydium Światowej Rady Pokoju w Sztokholmie.