Karol Młot, Charles Martel
(ur. 688 r., zm. 741 r.)

Nieślubny syn Pepina II, majordom frankijski, władca państwa Franków, twórca potęgi dynastii Karolingów.

Po śmierci majordoma Pepina II w 714 r. rozgorzała walka o przejęcie władzy w królestwie Franków, ostatecznie zwycięsko wyszedł z niej Karol i jako majordom odpowiedzialny za królewski skarb, zarządzanie pałacem i dowodzenie armią, uzyskał decydujący wpływ na politykę państwa.

Podporządkowawszy sobie Neustrię i Akwitanię, wzmocnił swoją władzę oraz jedność państwa. Następnie, zwyciężając Turyngów, Bawarów i Fryzów, znacznie rozszerzył zasięg terytorialny królestwa Franków.

Reorganizacja armii, jaką przeprowadził Karol, w tym wprowadzenie do boju ciężkozbrojnej kawalerii, znacznie wzmocniła siłę militarną Franków. Dlatego, kiedy w 732 r. muzułmańscy Arabowie z Hiszpanii (Maurowie) najechali Galię, Karol mógł skutecznie odeprzeć ich atak. Do decydującej bitwy między armią Franków, wspieraną przez Longobardów, a Arabami doszło w X 732 r. pod Poitiers. Po zażartej walce wojska dowodzone przez Karola Młota pokonały nieprzyjaciela, który wycofał się do Hiszpanii. Tym samym ekspansja Arabów na zachód Europy została zatrzymana. Po bitwie Karol, którego okrzyknięto "zbawcą Zachodu", otrzymał przydomek Martel (Młot), a jego pozycja w królestwie Franków jeszcze bardziej się umocniła.

Jednak sytuacja wewnętrzna kraju wciąż nie była do końca ustabilizowana. Surowe rządy Karola powodowały, że różne plemiona przez niego podbite, podnosiły co pewien czas bunt. By utrzymać liczną i dyspozycyjną armię, majordom często pozbawiał klasztory i duchownych majątku. Część majątków nadawał swym wasalom, tworząc zaczątki systemu lennego. Z drugiej strony władca współpracował z Kościołem, m.in. wspierał działalność biskupa misyjnego Bonifacego,  który przebywał na terytorium królestwa Franków.


Karol Młot w bitwie pod Poitiers

W 737 r. po śmierci merowińskiego króla Teuderyka IV, którego władza była bardzo ograniczona, Karol Młot stał się regentem. Sprawował odtąd jedynowładztwo, nie używając tytułu królewskiego.

Stosunek Karola Młota do papiestwa był niejednoznaczny. Władca z pewnością cieszył się pewnym zaufaniem papieża Grzegorza III, ale kiedy ten w 739 r. prosił o pomoc w walce przeciw Longobardom, ofiarując władcy frankijskiemu tytuł patricius Romanus (protektor Rzymian), Karol nie podjął żadnych działań, gdyż bardzo cenił pomoc, jakiej Longobardowie udzielili mu podczas jego walki z Maurami.

Karol Młot zmarł w 741 r. Przed śmiercią podzielił królestwo Franków między swych synów – Karlomana, któremu przypadła wschodnia część królestwa z Austrazją, Szwabią i Turyngią i Pepina Krótkiego, który otrzymał część zachodnią z Neustrią, Burgundią i Prowansją. Bawaria i Akwitania miały być zarządzane przez braci wspólnie.

WAŻNE DATY:

714

przejęcie władzy w królestwie Franków przez Karola Młota jako majordomusa

732

bitwa pod Poitiers, zwycięstwo Karola nad muzułmańskimi Arabami z Hiszpanii (Maurami)

737

objęcie pełni władzy przez Karola po śmierci merowińskiego
króla Teuderyka IV

741

śmierć Karola Młota

powrót do początku strony