Fryderyk I Rudobrody, Barbarossa
(ur. ok. 1125 r., zm.1190 r.)

Od 1147 r. książę Szwabii, od 1152 r. król Niemiec, w latach 1154–1186 król Włoch, cesarz od 1155 r. Pochodził z dynastii Hohenstaufów.

W 1147 r. Fryderyk został koronowany na króla niemieckiego. W początkowym okresie panowania załagodził spór dynastyczny dwóch najpotężniejszych naówczas rodów niemieckich – Hohenstaufów i Welfów. Zapewnienie pokoju wewnętrznego pozwoliło Fryderykowi na podjęcie próby realizacji swego marzenia, tj. stworzenia uniwersalistycznego państwa w Europie, jakim miało być Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego z jego osobą na czele.

W 1154 r. Fryderyk Barbarossa zorganizował pierwszą wyprawę do Italii, gdzie jeszcze tego samego roku koronował się na króla Włoch. W trakcie działań wojennych przyczynił się do rozbicia opozycji antypapieskiej i 18 VI 1155 r. w Rzymie został koronowany na cesarza przez papieża Hadriana IV. 

W 1157 r. wyprawił się na Polskę i w Krzyszkowie pod Poznaniem zmusił Bolesława IV Kędzierzawego do złożenia mu hołdu i zwrotu dzielnicy śląskiej Władysławowi Wygnańcowi. Rok później (1158), w czasie jednej z interwencji w Czechach, nadał tytuł królewski wiernemu sobie księciu Władysławowi II.

W tym okresie doszło do rozbieżności między Fryderykiem Rudobrodym a papieżem. W  czasie sesji sejmu Rzeszy w Besançon (1157), użyte w piśmie papieża Hadriana IV  słowo "beneficjum" (w odniesieniu do korony cesarskiej) odczytano jako "lenno", co wywołało oburzenie, dążącego do objęcia władzy nad światem chrześcijańskim, Fryderyka Barbarossy. W 1158 r. cesarz rozpoczął walkę z miastami północnowłoskimi, a w wydanych uchwałach ronkalskich ograniczył autonomię miast i zażądał zwrotu przekazanych im regaliów.

W 1159 r., po wyborze papieża Aleksandra III, niechętnego cesarzowi (tudzież w wyniku coraz  silniejszej opozycji antyniemieckiej) Fryderyk ponownie wyprawił się do Włoch. W 1160 r. zniszczył buntowniczą Cremonę, a w 1162 r., po rocznym oblężeniu, zdobył i doszczętnie zburzył Mediolan. W 1167 r. zajął Rzym, skąd uchodzić musiał papież Hadrian IV. Jednakże wkrótce w mieście wybuchła zaraza, która zdziesiątkowała wojska niemieckie, co zmusiło Fryderyka do rychłego odwrotu. Tymczasem (XII 1167 r.) we Włoszech zawiązany został antyniemiecki związek miast lombardzkich (Liga Lombardzka), sprzymierzony z prawowitym papieżem Aleksandrem III.    

 Fryderyk Barbarossa wkraczający do Mediolanu

Kolejna kampania włoska Fryderyka Barbarossy (1176) zakończyła się niepowodzeniem, co zmusiło go do szukania ugody z Aleksandrem III. Po porażce w walce z miastami lombardzkimi w bitwie pod Lognano (29 V 1176 r.), cesarz ukorzył się przed papieżem i zawarł z nim pokój (27 VII 1177 r.) w Wenecji.

Cesarz Fryderyk I Rudobrody przed papieżem Aleksandrem III 

W Niemczech doszło do zatargu między Fryderykiem I a księciem saskim i bawarskim Henrykiem Lwem, który zakończyło skazanie w 1180 r. tego ostatniego na banicję. W roku następnym (1181)  cesarzowi hołd złożył dotychczasowy sojusznik Henryka Lwa – książę zachodniopomorski Bogusław I.

W 1183 r. Fryderyk I Barbarossa zawarł w Konstancji kompromisowy pokój z Ligą Lombardzką. Trzy lata później (1186), by wzmocnić swą władzę we Włoszech, doprowadził do małżeństwa swego syna Henryka VI  z  dziedziczką Sycylii – Konstancją. 

W 1187 r. sułtan Egiptu, Saladyn, pokonał wojska krzyżowców pod Hattin i zajął Jerozolimę. Dwa lata później, po wezwaniu papieża Grzegorza VIII, rycerstwo europejskie zorganizowało trzecią wyprawę krzyżową do Ziemi Świętej. Na jej czele stanął cesarz Fryderyk Barbarossa. Jednak 10 VI 1090 r. miało miejsce wydarzenie, które w dużym stopniu zaważyło na dalszych losach krucjaty – cesarz stracił życie, tonąc w czasie przeprawy przez rzekę Salef w Cylicji (dziś Turcja). Po śmierci Fryderyka I Barbarossy rycerzy niemieckich ogarnęło zniechęcenie i wielu uczestników wyprawy powróciło do domu. 

powrót do początku strony