Henryk I Brodaty
Henryk I Brodaty (ok. 1168–1238), książę wrocławski, krakowski i wielkopolski, syn Bolesława Wysokiego, mąż Jadwigi – późniejszej świętej. Po śmierci ojca, Henryk w 1201 r. objął władzę na Śląsku, który dzięki jego działalności wkrótce stał się najbogatszą dzielnicą Polski. W czasie jego rządów nastąpił rozkwit gospodarczy tych ziem. Rozwijało się górnictwo, miejskie rzemiosło i handel. Książę zorganizował też kolonizację niezamieszkałych terenów, lokował nowe miasta i wsie na prawie niemieckim. Henryk Brodaty brał aktywny udział w życiu politycznym Polski. Około 1218 r. zawarł sojusz z księciem krakowskim Leszkiem Białym i Władysławem Laskonogim, księciem wielkopolskim. W latach 1222 i 1223 uczestniczył w wyprawach krzyżowych przeciw pogańskim Prusom. W czasie zjazdu w Gąsawie w 1227 r., podczas którego zamordowany został Leszek Biały, Henryk ledwo uszedł z życiem, ocalony przez jednego ze swych rycerzy. Po śmierci Leszka Białego, Henryk Brodaty podjął walkę o tron krakowski z księciem mazowieckim Konradem I. W 1228 r. możni krakowscy powołali Brodatego na tron w Krakowie, ale wkrótce Konrad zorganizował napaść na Henryka i uwięził go. Uwolniony Henryk, niebawem odzyskał władzę w Krakowie (1232), bo możni nie byli zadowoleni z surowych rządów Konrada. Jako opiekun małoletnich książąt sprawował władzę w księstwie sandomierskim i opolsko-raciborskim. W 1233 r., powołując się na testament Władysława Laskonogiego, Henryk zaatakował Wielkopolskę, rządzoną przez Władysława Odonica, a rok później, w 1234 r., przyłączył do swego państwa południowo-zachodnią Wielkopolskę aż po Wartę. Henryk Brodaty zdołał zjednoczyć większość ziem polskich, co zapoczątkowało istnienie tzw. Monarchii Henryków Śląskich.
WAŻNE DATY: | |||||||||||||||||||||
|