TEATR DOBY SEJMU WIELKIEGO
Teatr publiczny powstał w 1765 r. w Warszawie, założony został przez króla Stanisława. Pierwszą wystawioną sztuką byli Natręci Józefa Bielawskiego. Jednym z najważniejszych ludzi teatru był Wojciech Bogusławski, w latach 1783–1814 był jego dyrektorem; nadał mu nazwę Teatr Narodowy.
Wojciech Bogusławski
Wojciech Bogusławski był też powieściopisarzem, reżyserem, aktorem. Jego działalność przypada na lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte XVIII wieku. Na ten okres przypada również największy rozkwit teatru polskiego.
Sztuki z tego czasu można podzielić na kilka grup:
– | komedie polityczne (np. Powrót posła); |
– | dramy mieszczańskie (przeróbki z literatury francuskiej, np. Fircyk z zalotach Franciszka Zabłockiego); |
– | tragedie i dramy historyczne (tematem jest przeszłość narodowa, np. Henryk VI na łowach Bogusławskiego); |
– | opera komiczna (Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale Bogusławskiego). |
ZNACZENIE TEATRU W OKRESIE SEJMU WIELKIEGO:
– przebudowa świadomości społeczeństwa sarmackiego;
– teatr był trybuną dla haseł nowej moralności i filozofii;
– eksponowanie wartości rodzinnych;
– tematyka obyczajowa i polityczna.