ADAM MICKIEWICZ

Urodził się 24 XII 1798 r. w Zaosiu, na dawnych ziemiach litewskich. Wychowywał się w Nowogródku, gdzie jego ojciec, zdeklasowany szlachcic herbu Poraj, pracował jako obrońca sądowy. Dużą rolę w wychowaniu małego Adama odegrała matka.

Okres życia Mickiewicza w latach 1819–1823 nazywany jest wileńsko-kowieńskim, gdyż Mickiewicz związany był wtedy z dwoma miastami: najpierw studiował w Wilnie, potem uczył w szkole w Kownie. To ważny czas w życiu poety. W 1817 r. wraz z przyjaciółmi (m.in. Tomaszem Zanem, Janem Czeczotem, Józefem Jeżowskim) założył tajne Towarzystwo Filomatów, a następnie Towarzystwo Filaretów. Stowarzyszenia te, prowadząc zróżnicowane formy pracy samokształceniowej, miały przygotowywać młodzież do działalności w różnych dziedzinach życia narodu pozbawionego własnej państwowości. W tym czasie powstały pierwsze programowe utwory Mickiewicza: Pieśń filaretów i Oda do młodości (1820), a także Ballady i romanse (1822), Grażyna oraz II i IV część Dziadów (1823). W tym czasie poeta zakochał się nieszczęśliwie w Maryli Wereszczakównie, dla której, według jej rodziny, nie był dobrą partią. Maryla wyszła w końcu za mąż za hrabiego Puttkamerę – ten zawód miłosny odcisnął piętno na całej twórczości poety.

Kolejny etap – rosyjski – odmienił życie Mickiewicza. Organizacja filomatów została wykryta, poetę uwięziono w Wilnie, a następnie zesłano w głąb Rosji. Przebywał w Petersburgu, Odessie, Moskwie, wyprawił się także na Krym. Etap ten zaowocował Sonetami krymskimi (1826) i Konradem Wallenrodem (1828).

W 1929 r., dzięki pomocy przyjaciół, Mickiewicz wyjechał do Europy. We Włoszech dowiedział się o wybuchu powstania listopadowego. Po jakimś czasie wrócił do Polski, ale udziału w powstaniu nie wziął. W 1832 r., wraz z falą emigracji, wyjechał do Drezna, gdzie powstała III część Dziadów, zwana drezdeńską (tak jak ten etap życia). Następnie poeta udał się do Paryża, gdzie spędził resztę swojego życia. Włączył się w życie emigracji (członkostwo w Towarzystwie Literackim, Towarzystwie Litewskim i in.).

W 1834 r. ożenił się z córką słynnej polskiej pianistki Marii Szymanowskiej – Celiną, z którą miał sześcioro dzieci. W tym samym roku wydał Pana Tadeusza. Początek lat 40. to kontakty z Andrzejem Towiańskim. Towianizm odegrał dużą rolę w tym etapie życia poety – Mickiewicz był zafascynowany mistyczną nauką Towiańskiego, jego przepowiednią odnowy Europy i Polski. Głosił razem z nim ów specyficzny  mesjanizm, który nakazywał cierpieć w milczeniu i czekać.

W 1848 r. (Wiosna Ludów) poeta próbował stworzyć we Włoszech Legion Polski, lecz nie udało mu się tego zrealizować. Po powrocie do Paryża publikował w "Trybunie Ludów". Jednak sytuacja zmusiła go do podjęcia pracy w paryskiej Bibliotece Arsenału. Jeszcze w 1855 r. próbował podczas wojny krymskiej zorganizować oddziały walczące przeciw Rosji, jednak nie zdołał zrealizować tego planu. Zmarł na cholerę 26 XI 1855 r. w Konstantynopolu.

KALENDARIUM TWÓRCZOŚCI MICKIEWICZA
 
I. Okres wileńsko-kowieński
1822 – Ballady i romanse
1823 – Grażyna
1823 – Dziady część II i IV

II. Okres rosyjski
1826 – Sonety krymskie
1828 – Konrad Wallenrod

III. Okres drezdeński
1831 – Reduta Ordona
1832 – Dziady część III

IV. Okres paryski
1832 – Księgi narodu polskiego i Księgi pielgrzymstwa polskiego
1834 – Pan Tadeusz
1839/40 – Liryki lozańskie
1848 – Skład zasad
1849 – twórczość publicystyczna w "Trybunie Ludów"

Romantyczność 
Oda do młodości
Ballady
Dziady część II
Dziady część IV
Sonety krymskie
Konrad Wallenrod
Dziady część III
Pan Tadeusz
Liryki lozańskie, Skład zasad

powrót do początku strony