Juliusz Słowacki

Juliusz Słowacki urodził się 4 IX 1809 r. w Krzemieńcu, zmarł 3 IV 1849 r. w Paryżu. Wychowywał się w rodzinie inteligenckiej. Na jego życie największy wpływ miała matka Salomea. Ojczymem był doktor August Becu. Słowacki nie znał żadnych organizacji młodzieżowych,  jego młodość była pod tym względem uboższa od młodości Mickiewicza.

W 1828 r. ukończył wydział prawny (na prośbę matki). Do Warszawy przybył w połowie lutego 1829 r. na bezpłatne praktyki w biurze komisji przychodów i skarg. Dwa wydarzenia z tego okresu wstrząsnęły poetą: nieszczęśliwa miłość do Ludwiki Śniadeckiej, córki profesora Śniadeckiego, która go lekceważąco potraktowała i samobójstwo przyjaciela Ludwika Spitznagla. Obie tragedie znalazły potem odzwierciedlenie w twórczości poety.

W latach 1829/30 powstały poematy Hugo, Mnich, Jan Bielecki i dwa dramaty: Mindowe i Maria Stuart. W tym czasie Słowacki był świadkiem przygotowań do powstania listopadowego. Nie mógł wstąpić do wojska ze względu na słabe zdrowie, a w marcu 1831 r. wyjechał z Warszawy. Pierwsze lata na emigracji spędził w Dreźnie, potem w Londynie i Paryżu. W 1832 r. wyjechał do Genewy, aby dopilnować wykonania rocznicowego medalu dla Towarzystwa Litewskiego; nie mógł już powrócić do Francji. Rządy europejskie zastosowały bowiem w 1833 r. specjalne obostrzenia wobec emigrantów.

W genewskim pensjonacie pani Pattey (obdarzony sympatią przez jej córkę Eglantynę) napisał Kordiana. W kolejnych latach powstała Balladyna (1834) i Horsztyński (1835). Kontakt z krajobrazem Szwajcarii i piękno Alp znalazły swój wyraz w poezji Słowackiego.

Kolejne lata to romantyczna podróż na Wschód. Poeta wyruszył w 1836 r. do Rzymu, zwiedził Neapol, Grecję, Egipt, Palestynę. Poznał Zygmunta Krasińskiego. Okres ten przyniósł słynny Hymn (Smutno mi Boże), Grób Aganemnona, Anhellego. Po powrocie Słowacki mieszkał dwa lata we Florencji.

W 1838 r. poeta powrócił do Paryża, gdzie autorytetem i wzorem był Mickiewicz. Czuł się więc niedoceniony, samotny i opuszczony. Powstały wówczas utwory takie jak Lilla Weneda (1840) i Beniowski (1841). Poznał Andrzeja Towiańskiego i w wydanym w 1843 r. Księdzu Marku wyłożył jego naukę. Nie utożsamiał się jednak z towianizmem, lecz stworzył własną koncepcję historiozoficzną, tzw. filozofię genezyjską. Powstał Sen srebrny Salomei, Fantazy, Genezis z Ducha, Samuel Zborowski, Zawisza Czarny (1844), a dwa lata później – Król Duch.

Słowacki trawiony gruźlicą zmarł w 1849 r. W okresie międzywojennym (1827) sprowadzono jego prochy do kraju i złożono na Wawelu.

  
Grób Słowackiego

  
KALENDARIUM TWÓRCZOŚCI SŁOWACKIEGO

I. Wczesna twórczość (do roku 1829)
Arab, Jan Bielecki, Maria Stuart

II. Poezja powstańcza (1830)
Hymn (Bogarodzica), Oda do wolności, Kulik, Lambro

III. Genewa (1832–1836)
Kordian, Balladyna, Horsztyński, poezje okresu szwajcarskiego (np. Rozłączenie)

IV. Podróż na Wschód (1836–1837)
Hymn (Smutno mi Boże), Grób Aganemnona, Anhelli, Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu, Trzy poematy

V. Paryż (1838–1849)
Lilla Weneda, Beniowski, Ksiądz Marek, Sen srebrny Salomei, Fantazy, Genezis z Ducha, Samuel Zborowski, Zawisza Czarny, Król Duch.

Hymn (Bogarodzica)
Kordian
Grób Aganemnona
Beniowski
Uspokojenie, Odpowiedź na "Psalmy przyszłości" 
Liryka osobista Słowackiego

powrót do początku strony