Ludwik Węgierski
Ludwik Węgierski (1326–1382), król węgierski (zwany Wielkim) od 1342 r. i polski od 1370 r., z dynastii Andegawenów, syn Karola Roberta i Elżbiety Łokietkówny, siostry Kazimierza Wielkiego. Po śmierci Kazimierza Wielkiego, na mocy układu w Wyszehradzie z 1339 roku, koronował się w Krakowie (1370) na króla Polski. Stale przebywał jednak na Węgrzech a rządy w Polsce sprawował za pośrednictwem regentów – najpierw swojej matki Elżbiety Łokietkówny, a po jej śmierci (1380), pięcioosobowej rady z biskupem krakowskim i kanclerzem Zawiszą z Kurozwęk na czele. W czasie panowania Ludwika Węgierskiego Polska utraciła na rzecz Brandenburgii Santok i Drezdenko oraz Ruś Halicką na rzecz Węgier. Wcześniej, po śmierci Kazimierza Wielkiego, ponownie uniezależniły się od Polski księstwa mazowieckie. Ludwik nie podejmował żadnych prób odzyskania ziem dawniej utraconych (Pomorza Gdańskiego i Śląska) i godził się na kolejne straty terytorialne. Rządy Ludwika Węgierskiego nie cieszyły się w kraju popularnością, szczególnie w Wielkopolsce, gdzie opozycja przeciw królowi była najsilniejsza. Choć lata rządów andegaweńskich to także czas rozwoju miast i handlu. Nie mając męskiego potomka, Ludwik Węgierski podjął starania, by tron polski mogła po nim objąć jedna z córek. Aby zdobyć poparcie szlachty król wydał w 1374 r. w Koszycach przywilej, zwalniający polską szlachtę z podatków, z wyjątkiem 2 groszy z łanu chłopskiego (tzw. przywilej koszycki). Poparcie szlachty umożliwiło po śmierci Ludwika (1382) wprowadzenie na tron polski jego najmłodszej córki, Jadwigi (1384).
WAŻNE DATY: | |||||||||||||||
|