JULIAN TUWIMUrodził się w 1894 r. w Łodzi, studiował prawo i fizykę na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował wierszem Prośba (1913). Był współtwórcą Skamandra i kierownikiem literackim kabaretu Oui Pro Ouo. Współpracował z takimi pismami jak Pro Arte et Studio, Wiadomości Literackie, Szpilki, Cyrulik Warszawski. Tuwim należał również do współzałożycieli kawiarni literackiej Pod Picadorem. Po wybuchu II wojny światowej przebywał we Francji, Brazylii i Nowym Jorku. Wrócił w 1946 r. Zmarł w Zakopanem w 1953 r. Tomiki poetyckie: Czyhanie na Boga (1918), Sokrates Tańczący (1920), Słowa we krwi (1926), Rzecz czarnoleska (1929), Kwiaty polskie (1949)
ŻYCIE Do krwi rozdrapię życie
DO KRYTYKÓW Wiersz ten to liryka zwrotu do adresata, do tytułowych krytyków. Podmiotem lirycznym jest poeta, który chciał im przekazać, jakich wrażeń można doznać podczas jazdy tramwajem (poezja codzienności). W rzeczywistości chodzi tutaj o pokazanie swojego lekceważenia wobec oceniających twórczość i wywołanie u nich oburzenia. Poeta w utworze został pokazany jako zwykły człowiek, ktoś z tłumu, RZECZ CZARNOLESKA Utwór mówi o Janie Kochanowskim i jego poezji. W jej tworzeniu pomaga tradycja, która jest źródłem natchnienia. Wiersz jest pochwałą twórczości Kochanowskiego i klasycyzmu. Podkreślone zostało tajemnicze źródło poezji i jej, nie do końca poznany, proces powstawania. REWIZJA Jest to utwór z fabułą – wyróżniamy w nim narratora i dialogi. Narrator jest obserwatorem, opisuje aresztowanie rewidowanego, który jest bardzo wystraszony. Utwór wyraża bunt przeciwko prześladowaniom, jakie zdarzają się w państwie policyjnym. PROŚBA O PIOSENKĘ Jest to program poetycki Tuwima. Poezja została ukazana w tym utworze jako dar od Boga, powinna być spontaniczna, prosta i dobra (niedwuznaczna moralnie). Jej rola to wyrażanie uczuć, walka ze złem i ochrona moralnych wartości. Poza tym poezja powinna być skierowana do prostych ludzi, nie może więc być patetyczna i wydumana. Inne cechy, jakimi powinna charakteryzować się poezja, to dynamizm, skuteczność i bezkompromisowość. W wierszu poeta chwali poezję zaangażowaną i skuteczną. ZIELEŃ Wiersz mówi o tym, że trzeba znać pochodzenie, genezę języka. Podmiot liryczny traktuje język jak religię, język jest dla niego synonimem polskości – ojczyzna–polszczyzna. Tak jak inni fascynują się przyrodą, podmiot zainteresowany jest językiem, porównuje słowo do rośliny. Język z czasem staje się coraz bogatszy i piękniejszy, właściwie się nie starzeje. |