KONFLIKTY MIĘDZYNARODOWE w Polsce

KONFLIKTY MIĘDZYNARODOWE
na Świecie, w Europie

mniejszości narodowe w Polsce
__________

Polska jest krajem przyjaźnie nastawionym do innych narodów i nie dąży do jakichkolwiek konfliktów. Wszelkie incydenty i nieporozumienia rozwiązywane są przede wszystkim na drodze dyplomatycznej, czym zajmuje się Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Stosunki dyplomatyczne utrzymujemy ze 178 państwami świata – kilkanaście krajów, z którymi nie mamy powiązań dyplomatycznych to przeważnie odległe państewka wyspiarskie, jak np. Nauru, Kiribati, Tonga.
Mimo przyjaznego nastawienia, nasza polityka zagraniczna od czasu do czasu napotyka na sprzeczności w interesach międzynarodowych. Obecnie dostrzec można dwa obszary napięć:
- konflikt ze światem arabskim, który powstał po zaangażowaniu się naszego kraju w amerykańską interwencję w Iraku; z tego względu staliśmy się potencjalnym celem zamachów terrorystycznych; jest to nie tyle konflikt międzynarodowy ile zagrożenie atakami ze strony fundamentalistów islamskich (z większością państw arabskich nadal utrzymujemy dobre stosunki);
- trudne stosunki ze wschodnimi sąsiadami,  na co składają się m. in. problemy historyczne (Katyń) i gospodarcze (uzależnienie energetyczne) z Rosją, nieuregulowany status naszej mniejszości narodowej na Białorusi, kwestia języka polskiego na Litwie, kontrowersje historyczne z Ukrainą (rozbieżne oceny działalności UPA i Stepana Bandery).

Konflikty między narodami wewnątrz naszego kraju występują sporadycznie. Powstają one zazwyczaj w odniesieniu do mniejszości narodowych, które w Polsce liczą łącznie blisko pół miliona mieszkańców (1,2% ludności).
Rasistowskie przejawy wrogości często skierowane są w stronę osób pochodzenia żydowskiego (antysemityzm) i cygańskiego. Zdarzają się też ataki na ludzi o odmiennym kolorze skóry. Ostatnimi czasy, w związku z zamachami terrorystycznymi, coraz mniej przychylnym okiem postrzegana jest ludność pochodzenia arabskiego.

Trzeba wiedzieć, że przed 1989 rokiem władze państwowe dążyły do ukształtowania społeczeństwa o jednolitych poglądach polityczno-moralnych. Mniejszości narodowe miały w związku z tym znacznie ograniczone prawa (np. do krzewienia własnej kultury), gdyż stanowiły istotne zagrożenie dla “ogólnonarodowej jedności społecznej”.
Obecnie takich dążeń oraz wynikających z nich ograniczeń już nie ma i przedstawiciele różnych nacji mogą pełnoprawnie uczestniczyć w życiu naszego kraju, zachowując własną tożsamość narodową. Na przykład wzdłuż wschodniej granicy języki litewski, białoruski czy ukraiński funkcjonują w wielu szkołach, gazetach, czasopismach oraz programach radiowych i telewizyjnch; w niektórych gminach Opolszczyzny język niemiecki stał się równorzędny z językiem polskim, a mniejszość niemiecka od kilkunastu lat ma swoich przedstawicieli w polskim parlamencie.

Ciekawym zagadnieniem socjologicznym jest kwestia “narodowości śląskiej”. Co prawda oficjalnie taka mniejszość narodowa nie istnieje, ponieważ nie ma państwa, w którym Ślązacy stanowiliby większość. Jednakże w czasie Narodowego Spisu Powszechnego w 2002 roku ponad 170 tys. mieszkańców (głównie Górnego Śląska) w rubryce “narodowość” wpisała właśnie “śląska”.
Ślązacy wykazują pewną odrębność od reszty kraju (np. poprzez swoisty język, czyli gwarę), ale nie mają cech oddzielnego narodu, a jedynie grupy etnicznej, jak np. Kaszubi czy Górale. Innego zdania jest Ruch Autonomii Śląska, która to organizacja zabiega o prawa Ślązaków nawet przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości w Strasburgu.

powrót na początek strony