Donald Tusk
(ur. 1957 r.)

Polityk liberalny, dziennikarz, z wykształcenia historyk, premier RP od XI 2007 r.

Urodził się 22 IV 1957 r. w Gdańsku. W 1980 r. ukończył wydział historyczny Uniwersytetu Gdańskiego. W czasie studiów prowadził aktywną działalność opozycyjną wobec władz PRL. Po zamordowaniu w 1977 r. przez Służbę Bezpieczeństwa (SB) krakowskiego studenta – Stanisława Pyjasa, Tusk wraz z innymi studentami swej uczelni uczestniczył w tworzeniu Studenckiego Komitetu Solidarności (SKS). Wkrótce nawiązał współpracę z Bogdanem Borusewiczem i Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża. W czasie strajku robotniczego w sierpniu 1980 r. organizował grupy studenckie dla wsparcia protestujących. Następnie współtworzył w Gdańsku Niezależne Zrzeszenie Studentów Polskich.

Po studiach rozpoczął pracę w Wydawnictwie Morskim, gdzie został przewodniczącym "Solidarności" i pisał dla tygodnika związkowego "Samorządność".

Po wprowadzeniu przez gen. Jaruzelskiego stanu wojennego (13 XI 1981) Donald Tusk przedostał się do Stoczni Gdańskiej i uczestniczył w strajku okupacyjnym. Za działalność opozycyjną został zwolniony z pracy państwowej. Przez 7 lat pracował fizycznie w spółdzielni "Świetlik" założonej przez Macieja Płażyńskiego i jednocześnie zajmował się redagowaniem podziemnej prasy.

W 1990 r. D. Tusk wraz z  J.K. Bieleckim i J. Lewandowskim utworzył Kongres Liberalno-Demokratyczny (KLD), na czele którego stanął w 1991 r. Z ramienia tego ugrupowania Tusk został posłem na sejm I kadencji.

W czasie kryzysu rządowego w 1992 r., spowodowanego wykonywaniem przez Antoniego Macierewicza – ministra spraw wewnętrznych w rządzie J. Olszewskiego – uchwały Sejmu o ujawnieniu tajnych współpracowników Urzędu Bezpieczeństwa (UB) i SB piastujących wysokie stanowiska państwowe, Tusk poparł wniosek ówczesnego prezydenta L. Wałęsy o odwołanie rządu Olszewskiego i w nocy z 4 na 5 VI 1992 r., podobnie jak inni członkowie KLD, zagłosował za votum nieufności wobec rządu, co w efekcie spowodowało jego obalenie. 

Po przedterminowych wyborach w 1993 r., KLD nie uzyskał wymaganego pięcioprocentowego poparcia i nie dostał się do sejmu. Z inicjatywy D. Tuska i T. Mazowieckiego w 1994 r. Kongres Liberalno-Demokratyczny połączył się z Unią Demokratyczną. Jednym z wiceprzewodniczących nowo powstałej partii – Unii Wolności (UW) – został Tusk.

W wyborach parlamentarnych w 1997 r. D. Tusk został senatorem z ramienia Unii Wolności po czym został wybrany wicemarszałkiem senatu.

W 2000 r. Tusk ubiegał się o przywództwo w UW, przegrał jednak rywalizację z B. Geremkiem, a następnie odszedł z partii.

W 2001 r. wraz z M. Płażyńskim i A. Olechowskim współtworzył nowe liberalne i centroprawicowe ugrupowanie – Platformę Obywatelską (PO). W wyborach do sejmu jakie odbyły się w tym samym roku, weszło 65 przedstawicieli nowej partii, a D. Tusk został wicemarszałkiem sejmu IV kadencji.

Po odejściu z PO M. Płażyńskiego w partii dominowały już nurty liberalne i w 2003 r. na jej czele stanął Tusk.

W 2005 r. D. Tusk ubiegał się o najwyższy urząd w państwie – stanowisko prezydenta RP. Mimo, że w sondażach przewidywano jego zwycięstwo to w rzeczywistości wybory wygrał L. Kaczyński. Zaskakujące wyniki wyborów prezydenckich, partyjne interesy i wzajemne urazy nie pozwoliły zawiązać powszechnie oczekiwanej koalicji PO-PiS po wyborach parlamentarnych w 2005 r., a Tusk wraz z Platformą Obywatelską przeszedł do opozycji. Niezwykle ostro atakował i krytykował rządy pod kierownictwem Prawa i Sprawiedliwości (PiS) – K. Marcinkiewicza a potem J. Kaczyńskiego.

Bardzo dynamiczna kampania wyborcza PO, oparta głównie na krytyce ekipy rządzącej, dała w przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 r. wyraźne zwycięstwo Platformie Obywatelskiej, a sam Tusk zdecydowanie pokonał J. Kaczyńskiego w wyborach w Warszawie. 9 XI prezydent L. Kaczyński desygnował Donalda Tuska na urząd Prezesa Rady Ministrów, a 16 XI 2007 r. został zaprzysiężony nowy rząd.

powrót do początku strony