Bolesław Bierut

Bolesław Bierut (1892–1956), działacz komunistyczny, sowiecki agent, polityk. Od 1912 r. należał do Polskiej Partii Socjalistycznej-Lewica. W 1918 r. został członkiem Komunistycznej Partii Polski (KPP). W latach 1925–26 i 1928–30 przebywał w ZSRR. Był tajnym agentem radzieckiego NKWD, jako funkcjonariusz Międzynarodówki Komunistycznej działał w Austrii, Czechosłowacji i Bułgarii. Po powrocie do kraju był więziony w latach 1933–38. Po wybuchu II wojny światowej przebywał na terenach okupowanych przez Związek Radziecki. W 1943 r. z polecenia władz radzieckich i NKWD przerzucono go do Warszawy, gdzie został członkiem Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej (KC PPR). 31 XII 1943 r. został przewodniczącym Krajowej Rady Narodowej. W powojennych realiach, kiedy Polska utraciła swoją suwerenność polityczną, 5 II 1947 r. Bierut został wybrany na prezydenta (urząd ten sprawował do 1952 r.). Po uchwaleniu konstytucji PRL pełnił funkcję premiera. W latach 1948–1954 był przewodniczącym, a w latach 1954–56 I sekretarzem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Dążył do sowietyzacji kraju i pełnego uzależnienia Polski od Związku Radzieckiego. B. Bierut w dużej mierze ponosi odpowiedzialność za represje, terror stosowany wobec polskiego społeczeństwa i zbrodnie okresu stalinowskiego w Polsce. Zmarł w Moskwie 12 III 1956 r., podczas XX Zjazdu KPZR, w trakcie którego dokonano rozrachunku z polityką zmarłego w 1953 r. Stalina.