Henryk II Święty (ur. 973 r., zm. 1024 r.)
Syn Henryka Kłótnika, ostatni władca z saskiej dynastii Ludolfingów. Książę bawarski (jako Henryk IV) w latach 995–1005, król Niemiec od 1002 r., cesarz od 1014 r.  Młody Henryk pobierający nauki u biskupa Wolfganga
Prawdopodobnie Henryk II początkowo przeznaczony był do stanu duchownego. Nauki pobierał m.in. w Ratyzbonie u tamtejszego biskupa Wolfganga. W tym czasie zapoznał się także z reformatorskim nurtem monastycyzmu, mającym swe korzenie w działalności klasztoru w Cluny. Po śmierci swego ojca Henryka Kłótnika, w 995 r. Henryk II objął władzę w Bawarii. Jako książę bawarski brał udział w wyprawach do Italii. Po śmierci cesarza (1002 r.), Henryk rozpoczął starania o uzyskanie tronu niemieckiego. Droga do tego celu nie była jednak prosta, musiał toczyć zacięte walki z księciem Szwabii Hermanem, księciem Górnej Lotaryngii Teodorykiem i margrabią Miśni Eckhartem. Po śmierci tego ostatniego, w kwietniu 1002 r., Miśnię zajął polski książę Bolesław Chrobry. Ostatecznie Henrykowi udało się pokonać opozycję i w lipcu 1002 r. na zjeździe w Merseburgu został ogłoszony królem Niemiec. Nadal jednak trwał zatarg Henryka II z Bolesławem Chrobrym, który w 1003 r. zajął Milsko i Łużyce. W czasie wyprawy do Italii Henryk II, po zajęciu Lombardii i pokonaniu pretendenta do tronu włoskiego – Arduina, koronował się w Pawii na króla Włoch (V 1004 r.). Stosunki polsko-niemieckie po śmierci nie były dobre. Nowy władca niemiecki – Henryk II, okazał się zdecydowanym przeciwnikiem ottońskiej koncepcji utworzenia uniwersalnej monarchii, którą popierał Bolesław Chrobry. Wsparcie jakiego udzielił polski władca opozycji w Niemczech, a następnie spory terytorialne doprowadziły do wojen polsko-niemieckich, które toczyły się w latach 1004–1018. Gdy w 1003 r. Bolesław Chrobry zajął Czechy i Morawy, Henryk II zażądał od niego złożenia hołdu lennego z tych ziem. Książę Bolesław odmówił, co doprowadziło do wybuchu wojny polsko-niemieckiej (1004–05). W 1004 r. Chrobry wycofał się z Czech, ale Morawy wciąż pozostawały przy Polsce. Kolejna wojna, toczona w latach 1007–1013, zakończyła się pokojem w Merseburgu, na mocy którego Henryk II zgodził się na zatrzymanie przez Bolesława Milska i Łużyc jako ziem lennych. Pokój zawarty w Merseburgu pozwolił obu władcom na poświęcenie uwagi innym ważnym sprawom w polityce zewnętrznej. 
W 1014 r. Henryk II po raz drugi wyruszył do Rzymu, gdzie 14 II 1014 r. został koronowany na cesarza przez papieża Benedykta VIII. W 1015 r. wybuchła kolejna wojna polsko-niemiecka. Cesarzowi Henrykowi II, który przeprawił się przez Odrę pod Krosnem, nie udało się jednak połączyć się z innymi oddziałami niemieckimi, w czasie odwrotu armii cesarskiej znaczna jej część została rozbita przez wojska polskie.
Koronacja Henryka II na cesarza
W 1017 r. Henryk II ponownie ruszył na Polskę. Jednakże armia cesarska nie zdołała sforsować Odry. Niemcy bezskutecznie oblegali Głogów, fiaskiem zakończyło się również trzytygodniowe oblężenie bohatersko broniącego się grodu w Niemczy. I tym razem Henryk II zdecydował się na odwrót, na mocy pokoju zawartego w Budziszynie w 1018 r. Milsko i Łużyce nadal pozostały przy Polsce. Henryk II wspierał Kościół licznymi fundacjami. Sprzyjał reformie duchowieństwa, mającej na celu zaostrzenie dyscypliny życia monastycznego, czym przyczynił się do rozwoju klasztorów w Niemczech. Cesarz Henryk II zmarł w Grone 13 VII 1024 r. Był ostatnim władcą z dynastii Ludolfingów. Po jego śmierci władzę w Niemczech objął Konrad II z dynastii salickiej. W 1146 r. Henryk II został ogłoszony świętym Kościoła powszechnego. WAŻNE DATY:
| 1002 | – | koronacja Henryka II na króla Niemiec | 1004 | – | koronacja Henryka II na króla Włoch | 1004–05 | – | pierwsza wojna polsko-niemiecka | 1007–13 | – | druga wojna polsko-niemiecka zakończona pokojem w Merseburgu | 14 VII 1014 | – | koronacja Henryka II na cesarza przez papieża Benedykta VIII | 1015–18 | – | trzecia wojna polsko-niemiecka zakończona pokojem w Budziszynie | 1024 | – | śmierć Henryka II | 1146 | – | ogłoszenie Henryka II świętym |
|
|