|
Partenon
Początki wielkiej architektury sięgają w Grecji epoki archaicznej (VII–VI w. p.n.e.) i dotyczą przede wszystkim wznoszenia świątyń na cześć różnych bóstw. W budownictwie świątynnym miejsce drewna jako podstawowego budulca zajął wówczas kamień. Wznoszone najczęściej na planie prostokąta, otoczone kolumnadą świątynie greckie pokrywał dwuspadowy dach. Stopniowo wykształciły się dwa podstawowe porządki architektoniczne – dorycki i joński. Pierwszy był surowy, ciężki. Powstał w VII w. p.n.e. i występował głównie w Grecji i koloniach zachodnich, na przykład na Sycylii i w południowej Italii. Kolumna dorycka charakteryzowała się wybrzuszonym i żłobkowanym trzonem, pozbawiona była bazy, jej głowica miała prostą formę geometryczną. Drugi styl – joński – powstał ok. 100 lat później na wyspach Morza Egejskiego. Wyróżniały go smukłe kolumny ozdobione ślimacznicami, różniły się od doryckich tym, że były smuklejsze i posiadały profilowaną bazę. Potem uformował się jeszcze jeden styl architektoniczny – koryncki (powstał w Atenach w V w. p.n.e.). Kolumny korynckie były najbardziej smukłe i charakteryzowały się bogato zdobionymi kapitelami. Ważną ozdobą korynckich głowic były liście akantu, rośliny rosnącej w krajach basenu morza śródziemnego. W IV w. p.n.e. prócz świątyń liczne miasta greckie budowały również teatry. Do naszych czasów w najlepszym stanie zachował się teatr w Epidauros, w nieco gorszym teatry w Delfach i w Atenach. powrót do początku strony |
