OMÓWIENIA WYBRANYCH TEKSTÓW
NOWEGO TESTAMENTU

Wszystko, co wiemy o życiu Jezusa, zapisane jest w czterech Ewangeliach. Zawierają one opis Jego czynów oraz cytują Jego słowa. Początkowo "dobra nowina" była przekazywana przez uczniów ustnie, dopiero potem utrwalono ją na piśmie, na potrzeby Kościoła. Ewangelie zostały napisane nie wcześniej niż 30 lat po śmierci Jezusa.

Znane są liczne nowotestamentowe przypowieści. Przypowieść (parabola) to opowieść alegoryczna przekazująca pewną naukę religijną, moralną lub ogólną. Zdarzenia w przypowieści mają charakter przykładowy, ilustrują nadrzędną prawdę i nie są samodzielne znaczeniowo.

Na przykład przypowieść O siewcy mówi o tym, że niektóre ziarna rzucane na ziemię zostaną wydziobane przez ptaki, inne zaś zostaną spalone przez słońce, a jeszcze inne zagłuszone przez ciernie. Są jednak i takie ziarna, które padną na dobrą ziemię i wydadzą obfity plon. W znaczeniu przenośnym ziarna to słowa Jezusa skierowane do człowieka, a gleba to ludzka dusza. I od tego, jak "urodzajna" jest ta dusza zależy, jak człowiek przyjmie i wykorzysta naukę Bożą. Inna przypowieść – O synu marnotrawnym – pokazuje los dwóch braci. Jeden jest posłuszny ojcu i razem z nim pracuje, drugi buntuje się przeciw rodzicowi i trwoni jego majątek. Jednak ojciec jest dobry dla obu i wybacza marnotrawnemu synowi jego postępowanie. Przypowieść ta uczy, że Bóg jest nieskończenie dobry i zawsze przebacza grzesznikom – każdy ma szansę na poprawę. Rzeczą ludzką jest błądzić i należy wybaczać innym, nie chowając w sercu nienawiści.

Inne przypowieści – O talentach, O miłosiernym Samarytaninie, O pannach mądrych i pannach głupich.

HYMN DO MIŁOŚCI

Autorem tego wspaniałego dzieła sławiącego miłość jest Paweł z Tarsu. Był uczonym rabinem i prześladowcą chrześcijan do czasu spotkania ze zmartwychwstałym Chrystusem. Od tego wydarzenia zaczął głosić Ewangelię i tworzyć wspólnoty chrześcijańskie. Zginął za wiarę jako męczennik. Hymn do miłości uznawany jest za najpiękniejszy fragment Biblii. Autor ukazuje miłość jako wartość najwyższą, najdoskonalszą. To ona nadaje życiu sens, jest prawdą i radością. Jest cierpliwa, łaskawa, dobra, wybaczająca, wyrozumiała, sprawiedliwa. Nie unosi się gniewem, nie zna zazdrości, pychy, złości, kłamstwa. Wszystko znosi/ wszystkiemu wierzy/ we wszystkim pokłada nadzieję/ wszystko przetrzyma. Trzeba podkreślić, że utwór ten daleki jest od nurtu erotycznego. Jest to przede wszystkim pieśń o miłości Chrystusa do człowieka. Hymn kończy się słowami: Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość (...) A z tych największa jest miłość.

APOKALIPSA ŚW. JANA

Jest to najbardziej symboliczna i tajemnicza księga Nowego Testamentu. Opowiada o Sądzie Ostatecznym i o znakach, które będą go zapowiadały. Apokalipsa (z gr. apokalypsis – odsłonięcie, objawienie) jest szczególnym rodzajem wypowiedzi biblijnej. W Biblii takich utworów jest kilka (m.in. cechy apokaliptyczne mają niektóre proroctwa Izajasza, Ezechiela), jednak to Apokalipsa św. Jana jest uznawana za najważniejszą apokalipsę w Piśmie Świętym. Powstała w czasie prześladowań pierwszych chrześcijan zapoczątkowanych w 64 r. n.e. przez Nerona.

Św. Jan posłużył się wizjami symbolicznymi dotyczącymi rzeczy ostatecznych. Dzieło ma jednolitą konstrukcję – można w nim wyróżnić trzy kompleksy kompozycyjne. Każdy zawiera po 7 symboli: 7 pieczęci, 7 trąb i 7 czasz. Apokalipsę rozpoczyna Prolog i wizja inauguracyjna autora. Następnie spisane są listy do siedmiu Kościołów. Dalsze rozdziały ukazują zamierzenia Boga w stosunku do ludzkości, przedstawiają wizję nieba, walkę szatana o władzę, opisują zwycięstwo Chrystusa i zapowiedź Jego paruzji, czyli dnia powtórnego przyjścia na ziemię.

W Apokalipsie znajduje się fragment o czterech jeźdźcach apokalipsy. Baranek (Chrystus) otwiera zamkniętą na siedem pieczęci księgę losów świata. Jest w towarzystwie czterech zwierząt: lwa (symbolizującego zwycięstwo), wołu (oznaczającego wojnę), orła (symbol głodu) i zwierzęcia z ludzką twarzą (zapowiadającego śmierć). Przybywają czterej jeźdźcy, każdy na innym wierzchowcu:

–	jeździec na białym wierzchowcu trzyma łuk – symbol zwycięstwa i dobra;
–	koń ognisty niesie jeźdźca zwiastującego wojnę;
–	jeździec na czarny rumaku trzyma wagę symbolizującą głód;
–	trupio blady koń wiezie śmierć.

Znaczenie pojęć wyobrażonych przez jeźdźców jest spotęgowane przez połączenie symboli zobrazowanych kolorami, przedmiotami i zwierzętami.

powrót do początku strony