|
Dwukropek to znak interpunkcyjny, który nie tylko oddziela, ale przede wszystkim łączy poszczególne człony zdania. Dwukropek stawia się:
– | przed cytatami cudzych lub własnych słów, np. | | Dorota miała rację: "Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie".
Pamiętasz, że uprzedzałam Cię: " Jeśli nie będziesz się ciepło ubierał, to się przeziębisz". |
(Przytaczane po dwukropku słowa ujmujemy w cudzysłów, w dialogach literackich wydzielamy myślnikami, a w podręcznikach czy słownikach wyróżniamy kursywą. Najczęściej, jeśli są dłuższą i samodzielną wypowiedzią, zdanie rozpoczynamy wielką literą.) – | wymieniając nazwy, terminy, tytuły, jeśli nie są w tekście w inny sposób wyróżnione (cudzysłów, kursywa), np. | | Na klasowej wycieczce Gosia sfotografowała: sikorkę, jaskółkę, dzięcioła i kukułkę. |
– | przed różnymi wyliczeniami, np. | | Marcin miał w plecaku: mapę, kompas, lornetkę, lupę i drugie śniadanie. |
– | przed wyrazami lub zdaniami współrzędnymi mówiącymi o wyniku, uzasadnieniu treści zawartych w członie poprzedzającym, np. | | Dziewczynce zrobiło się bardzo przykro: brat znowu zapomniał o jej urodzinach. |
– | wyliczając człony podmiotu szeregowego występujące w liczbie pojedynczej a łączące się z orzeczeniem w liczbie mnogiej, np. | | Na półce stały: lalka, miś, piesek i klaun. |
UWAGA!
Dwukropka nie stawia się w sytuacji, jeśli orzeczenie w takich wypowiedzeniach występuje w liczbie pojedynczej lub gdy w podmiocie szeregowym są dwa człony połączone spójnikiem i, np.
Koło szkoły znajdował się basen, plac zabaw, park.
W domu została matka i córka.
W domu zostały matka i córka. – | wymiennie z przecinkiem dwukropek można postawić po zapowiedziach w postaci wyrażeń: jednym słowem, innymi słowy, inaczej mówiąc, jak, jak np., odwrotnie, a mianowicie, np. | | W tornistrze Basi znajdowały się najróżniejsze przedmioty potrzebne na lekcję plastyki, jak np.: blok rysunkowy, klej, nożyczki, farby i pędzle. |
powrót do początku strony |
