|
Sztuka oświecenia jest przede wszystkim sztuką klasycyzmu, który charakteryzował się spokojem, harmonią i równowagą. Podstawą jest jeden klasyczny (dotyczący sztuki antycznej) wzorzec piękna. Dzieła oświeceniowe spełniają funkcję dydaktyczną. W Polsce w oświeceniu nastąpił bardzo szybki rozwój sztuk pięknych i literatury. Wszystko dzięki temu, że patronat nad artystami objął sam król Stanisław August Poniatowski. Chciał on skupić wokół siebie ludzi wykształconych, literatów, artystów, licząc na to, że pomogą mu oni w politycznym i kulturalnym podźwignięciu Polski do rzędu królestw oświeconych. Otaczał ich opieką, wspomagał materialnie, zapraszał na słynne obiady czwartkowe. Styl architektoniczny klasycyzmu oświeceniowego bezpośrednio odwołuje się do stylu antycznego. W tym okresie powstały w Polsce liczne pałace (Łazienki Królewskie w Warszawie, pałac Staszica – siedziba ówczesnego Towarzystwa Przyjaciół Nauk), które otaczały sentymentalne ogrody, oraz wiele budowli sakralnych i budynków użyteczności publicznej. Do najwybitniejszych architektów pracujących w Polsce należeli: D. Merlini (m.in. proj. Łazienek), A. Corazzi – zostali oni sprowadzeni przez króla z Włoch. 
Pałac na wodzie, Łazienki Królewskie
Pałac Staszica w Warszawie
Malarstwo skupiło się na tematyce mitologicznej i historycznej, popularne były również portrety i pejzaże. Powstawały także miniatury dekoracyjne. W Polsce najbardziej wyróżnili się malarze włoscy z otoczenia króla Stanisława Augusta: słynny portrecista M. Bacciarelli i malarz Warszawy B. Canaletto, a także J.P. Norblin. 
Portret Stanisława Augusta z klepsydrą Bacciarellego
Przyrynek – obraz B.B. Canaletto
Rzeźbę zdominowało zdobnictwo architektoniczne, rozwijała się też rzeźba portretowa i pomnikowa. Przeważała tematyka mitologiczna. Najwybitniejsi polscy rzeźbiarze okresu oświecenia to: A. Le Brun, J. Tatarkiewicz, P. Maliński. powrót do początku strony |
