Henryk II Pobożny 
Henryk II Pobożny (1191–1241), książę śląski, wielkopolski i krakowski, syn Henryka Brodatego i Jadwigi – późniejszej świętej. Pomagał ojcu w walce z Konradem Mazowieckim i Władysławem Odonicem oraz uczestniczył w rządzeniu państwem. W 1234 r. objął władzę w opanowanej przez Henryka Brodatego południowo-zachodniej Wielkopolsce. Po śmierci ojca w 1238 r., objął po nim tron, kontynuując dzieło jednoczenia ziem polskich. W 1239 r. przeciwstawił się najazdowi brandenburskiemu na ziemię lubuską i odzyskał utracony wcześniej Santok. W swojej polityce wewnętrznej szedł na ustępstwa w stosunku do Kościoła, fundował także nowe świątynie i klasztory. W konflikcie papiestwa z cesarstwem o inwestyturę, stanął po stronie papieża, co miało pomóc mu w urzeczywistnieniu planu zdobycia korony królewskiej, o której myślał już jego ojciec, Henryk Brodaty. Ambitne plany Henryka Pobożnego przekreślił jednak w 1241 r. najazd na ziemie polskie Tatarów (Mongołów), którzy najpierw rozgromili rycerstwo małopolskie pod Chmielnikiem, a następnie 9 IV 1241 r. rozbili pod Legnicą, dowodzone przez Henryka wojska polskie, wspomagane przez templariuszy, joanitów i Krzyżaków. Sam książę Henryk stracił w tej bitwie życie. Wraz ze śmiercią Henryka Pobożnego rozpadło się jego państwo (tzw. Monarchia Henryków Śląskich) a dzielnica śląska uległa dalszym podziałom. WAŻNE DATY: | 1234 | – | przekazanie Henrykowi Pobożnemu władzy w płd.-zach. Wielkopolsce | 1238 | – | objęcie tronu po śmierci ojca, Henryka Brodatego | 1239 | – | obrona Lubusza i odzyskanie Santoka po ataku brandenburskim | 1241 | – | najazd tatarski na Polskę, śmierć Henryka Pobożnego w bitwie pod Legnicą | | | |
|
|
