Leszek Czarny
Leszek Czarny (1240–1288), książę łęczycko-sieradzki, a od 1279 r., krakowski, syn Kazimierza I, księcia kujawskiego i łęczycko-sieradzkiego, wnuk Konrada I Mazowieckiego. Leszek Czarny był wiernym sojusznikiem Bolesława Wstydliwego, którego popierał m.in. w walce z książętami śląskimi. Po śmierci Bolesława Wstydliwego, który zmarł bezpotomnie, zgodnie z jego testamentem, Leszek Czarny objął w 1279 roku tron krakowski. W czasie swoich rządów musiał odpierać ataki najeżdżających jego ziemie Jaćwingów, Litwinów i Tatarów. Przeciw Leszkowi występowali także możnowładcy małopolscy z wojewodą sandomierskim Januszem i biskupem Pawłem z Przemankowa na czele. Podnosząc bunt w latach 1282 i 1285 chcieli osadzić na tronie księcia mazowieckiego Konrada II. W walce z możnymi Leszek znalazł sojusznika w krakowskich mieszczanach, którzy nie wpuścili do miasta buntowników. Ostatecznie stłumił bunt korzystając z posiłków węgierskich. Za wierną postawę wobec władcy, Kraków otrzymał w 1286 r. pozwolenie na budowę murów obronnych, które rok później ocaliły miasto podczas najazdu tatarskiego. Leszek Czarny zmarł bezpotomnie w 1288 r. Przed śmiercią wyznaczył na swego następcę księcia wrocławskiego Henryka IV Probusa. WAŻNE DATY: | 1279 | – | objęcie przez Leszka Czarnego tronu krakowskiego | 1282 | – | bunt możnych przeciw Leszkowi | 1285 | – | drugi bunt możnowładców | 1286 | – | budowa murów obronnych w Krakowie | 1287 | – | trzeci najazd Tatarów na ziemie polskie | | | |
|
|
