Chlodwig I, Clodovicus, Clovis
(ur. ok. 466 r., zm. 511 r.)

Syn Childeryka I i Basiny, najwybitniejszy król Franków. Pochodził z dynastii Merowingów.

Po śmierci ojca w 481 r. Chlodwig objął tron, pokonawszy konkurentów do władzy. Początkowo władał jedynie Frankami salickimi, ale wkrótce przystąpił do jednoczenia ziem zamieszkałych przez inne plemiona frankijskie. By osiągnąć ten cel, często uciekając się do podstępu, intrygi i przemocy, pozbywał się plemiennych przywódców, a także członków ich rodzin. Chlodwig dążył do zjednoczenia wszystkich Franków, żyjących dotąd w rozproszeniu w ramach małych państewek, realizujących odrębne interesy.

W 486 r. Chlodwig, zerwawszy z dotychczasową zasadą utrzymywania sojuszu z Rzymem, wyprawił się do północnej Galii, gdzie pokonał rzymskiego namiestnika i wodza Syagriusza, po czym zajął ten obszar i przesunął granicę swego państwa na południe, aż po Loarę. Zwycięstwo nad Syagriuszem miało dla królestwa Franków wielkie znaczenie kulturalne i gospodarcze. Przejęto bowiem rzymski aparat administracyjny, zachowane zostały sprawnie funkcjonujące miasta, a fundusze pochodzące z konfiskat pozwalały na prowadzenie kolejnych operacji militarnych.

Po kilku wyprawach wojennych Chlodwig podporządkował sobie Franków rypuarskich oraz Alemanów, rozszerzając zasięg terytorialny swego państwa po środkowy Ren.

Zgodnie z tradycją, podczas wojny z Alemanami Chlodwig, za namową swej żony – burgundzkiej księżniczki – Klotyldy, złożył przyrzeczenie, że jeśli pokona nieprzyjaciela porzuci stare wierzenia i przyjmie religię chrześcijańską.

Chrzest Chlodwiga

W stoczonej w II 496 r. bitwie pod Zulpich Chlodwig zwyciężył alemańskiego króla, który w boju stracił życie. Dotrzymując złożonej obietnicy, w XII 496 r. w Reims Chlodwig przyjął chrzest z rąk tamtejszego biskupa Remigiusza (późniejszego świętego) w obrządku katolickim, czym zapewnił sobie poparcie Kościoła i dużej części mieszkańców dawnego cesarstwa zachodniorzymskiego.

W 501 r. Chlodwig wyprawił się przeciw królestwu Burgundii, gdzie po zamordowaniu rodziców Klotyldy do władzy doszedł jej stryj Gundobad. W bitwie pod Dijon armia burgundzka została pokonana, ale Chlodwigowi nie udało się obalić Gundobada, bowiem temu ostatniemu przyszli z pomocą Wizygoci.

Jednak kilka lat później (507) sojusze zostały odwrócone i Chlodwig, uzyskawszy pomoc od Gundobada z Burgundii, rozgromił Wizygotów w bitwie pod Vouillé. Podczas tego starcia śmierć poniósł wizygocki król Alaryk II. Chlodwig zadał klęskę Wizygotom, mimo że  poparcia udzielił im król ostrogocki – Teodory Wielki. Po tym zwycięstwie panowanie Chlodwiga rozciągnięte zostało na Akwitanię aż po Pireneje.

Z inicjatywy Chlodwiga w dziele "Pactus legis Salicae" spisano dawne salicyjskie prawa ludowe, uregulowano prawo spadkowe, określono procedury sądowe, ujednolicono kary za łamanie prawa.

Pod koniec panowania Chlodwig przeniósł stolicę swej monarchii do Paryża. Przed śmiercią (511) zgodnie z frankijskim zwyczajem podzielił swe terytorium pomiędzy czterech synów.

WAŻNE DATY:

481 – objęcie władzy nad Frankami salickimi przez Chlodwiga 486 – zwycięstwo nad Syagriuszem, podbój północnej Galii 496 – pokonanie Alamanów; przyjęcie przez Chlodwiga chrztu w obrządku katolickim 507 – zwycięstwo Chlodwiga nad Wizygotami, podporządkowanie Akwitanii 511 – śmierć Chlodwiga

powrót do początku strony