|
Filozofię doby romantyzmu charakteryzuje sprzeciw wobec haseł poprzedniej epoki, wszystkie oświeceniowe zapewnienia o racjonalnie funkcjonującym świecie zostały zakwestionowane. Metafizycznym charakterem wyróżniała się przede wszystkim odrzucająca realizm i empiryzm filozofia romantyzmu niemieckiego. IMMANUEL KANT 
Jeden z głównych przedstawicieli klasycznej filozofii niemieckiej, twórca idealizmu transcendentalnego. Według Kanta świat można spostrzegać jedynie subiektywnie – a więc obraz świata zależy od poznającego go podmiotu; do wrażeń zmysłowych człowiek dodaje wyobrażenia, idee uogólniające doświadczanie świata. FRYDERYK SCHLEGEL 
Schlegel porównywał tworzenie do aktu boskiej kreacji, a artystę do nadczłowieka, którego nie obowiązują żadne normy i prawa, gdyż podczas tworzenia wznosi się ponad rzeczywistość ziemską i dominuje nad dziełem i odbiorcą. JAN GOTTLIEB FICHTE 
Jego dzieło pt. Próba krytyki wszelkiego objawienia wyznacza moment przełomu stuleci, dając początek filozofii "pokantowskiej". Oscylowała ona w kierunku idealistycznej metafizyki, a za jedną z najważniejszych wartości filozof uważał wolność. Indywidualizm jednostki miał według niego ogromne znaczenie, a jej zdolności twórcze pozwalały równać się z Bogiem. GEORG WILHELM FRYDERYK HEGEL 
Niemiecki filozof, twórca klasycznego systemu idealistycznego. Według Hegla dzieje świata nie przebiegają przypadkowo, lecz stanowią celowe wcielanie się "ducha świata" w losy narodów.
Podsumowując – filozofowie niemieccy głosili następujące postulaty:
– | w procesie poznawania świata należy posługiwać się wyobraźnią, przeczuciem, intuicją; | – | ducha należy postawić ponad materią w hierarchii wartości; | – | świat ma w rzeczywistości naturę duchową, materia jest sprawą drugorzędną; | – | za pomocą rozumu nie można zbadać świata; | – | poezja jest wyrazem geniuszu – elementem boskości w człowieku – wyobraźnia zaś najważniejszym czynnikiem sprawczym poezji. |
powrót do początku strony |
