Strona ofertowa Wydawnictw Edukacyjnych WIKING
Jesteś
gościem portalu
Strona główna portalu
http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=621
http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=440
http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=110
http://www.wiking.com.pl/index.php?site=testy_gim_historia_roz_1
http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=348
http://www.wiking.edu.pl/sitemap.php
Powrót do poprzedniej stronyWersja do wydruku

MARIA KONOPNICKA

Urodziła się w 1842 r. w Suwałkach, zmarła we Lwowie w 1910 r. W młodości mieszkała w Kaliszu, w Warszawie przebywała na pensji, a po zamążpójściu przez jakiś czas mieszkała w majątku Bronów. Sprzedała go potem i zamieszkała w majątku Gusin, gdzie wychowywała sześcioro swoich dzieci. Od 1877 r. przebywała w Warszawie, publikując, udzielając korepetycji i działając w konspiracji. Była współorganizatorką buntu dzieci we Wrześni.

Pisała poezje, nowele, obrazki. Jej debiut to cykl poetycki W górach1876 r. Kolejne cykle wierszy to m.in. Wieczorne pieśni, Na fujarce, Piosenki i pieśni. Konopnicka jest też autorką eposu Pan Balcer w Brazylii, a także wielu szkiców reportażowych, wspomnień i opowiadań. Jej twórczość nowelistyczna ukazała się m.in. w zbiorach Na drodze, Ludzie i rzeczy. Pisarka znana jest również z twórczości dla dzieci, jest autorką znanych do dziś historii O krasnoludkach i sierotce Marysi, O Janku Wędrowniczku, Na jagody.

CONTRA SPEM SPERO

Wiersz ten, którego tytuł tłumaczymy jako wierzę wbrew nadziei, jest swoistym wyznaniem wiary, wiary w wyzwolenie ojczyzny. Ludzie ukazani w utworze są zmęczeni, ogarnięci marazmem, apatią; sami skazali się przez rezygnację i zwątpienie na zagładę. Podmiot liryczny cierpi i wstydzi się za naród, który jest martwy i bierny. Podmiot jest zdezorientowany, czeka na zmianę na lepsze, jest w nim nadzieja i wiara w siłę tradycji, która zainspiruje naród do walki.

Utwór ten zawiera aluzję poetycką do hymnu Juliusza Słowackiego Smutno mi Boże, jej funkcją było ominięcie cenzury i umieszczenie wiersza w tradycji literackiej. Aluzja polega na umieszeniu podmiotu lirycznego w podobnej sytuacji, oba wiersze mają charakter modlitewny, kompozycję klamrową, autorka posługuje się romantycznym słownictwem i frazeologią. Taka aluzja literacka pomaga w konkretyzacji tekstu i jednoznacznie określa, że mowa jest o zniewolonej Polsce.

WOLNY NAJMITA

Wiersz ten to typowy obrazek, czyli epicko-liryczny utwór o tematyce społecznej. Ma charakter scenki rodzajowej (z fabułą) i mówi o biednym chłopie – robotniku najemnym. Widzimy go, jak idzie polną ścieżką – blady, obszarpany, chudy. Nie zawsze był "wolny" (szyderczo i ironicznie użyte określenie), wyrzucono go z jego chaty i ziemi, gdy po nieurodzajnym roku nie mógł spłacić podatku. Najmita jest wolny, bo może żyć albo umrzeć – jego sytuacja jest beznadziejna, stracił wszystko (rodzina umarła z głodu) i jest skazany na zagładę.

Wiersz adresowany jest do szlachty, która powinna zająć się chłopami bezrolnymi. Autorka wyraźnie stoi po stronie chłopstwa, stara się obudzić litość w społeczeństwie, szczególnie w jego wyższych warstwach.

powrót do początku strony

Geografia | Język Polski | Historia | Przyroda | Biologia