|
PIERWSZA PRZECHADZKA Utwór ten został napisany po zbombardowaniu Warszawy we wrześniu 1939 r. Adresatem wiersza jest kobieta bliska podmiotowi lirycznemu. Pierwsza przechadzka składa się z obrazów, pokazany jest wygląd mieszkańców i zniszczone miasto: ruiny, puste ulice, zamknięte sklepy, przepełnione szpitale. Ludzie starają się przetrwać, sprzedają obwarzanki, grzebyki. Pewne zachowania są takie same, jak przed wybuchem wojny – dzieci się bawią, kot się przeciąga, ludzie rozmawiają ze sobą na rogu ulicy. Podmiot liryczny jest obserwatorem i wyraża nadzieję, że wszystko wróci do normy – wojna się skończy, a Polska będzie wolna. Znowu w sklepiku zjawi się pieczywo (...), Przejdą dni ciężkie klęski i rozgromu i zapomnimy o ranach i szkodach... Utwór ma klamrową kompozycję – na początku i w zakończeniu wyrażone zostało przekonanie, że: Będziemy znowu mieszkać w swoim domu, Będziemy stąpać po swych własnych schodach. Jak widać, poeta pozostał optymistą. Uproszczeniu uległ język jego poezji, brak patosu, obserwowanego w jego dawnej twórczości. |
