ANTONI SŁONIMSKI

Urodził się w Warszawie w 1895 r. Jako poeta zadebiutował tomem Sonety w 1918 r. Był współtwórcą Skamandra (obok Juliana Tuwima i Jana Lechonia).

Lata II wojny światowej spędził w Paryżu i Londynie, w 1951 r. powrócił do Polski. Był prezesem Związku Literatów Polskich. Zmarł w 1976 r.

ALARM

Wiersz ten należy do liryki apelu i mówi o początku wojny, o kampanii wrześniowej. Pierwsza część utworu, przypominająca reportaż, to opis zachowania się ludzi podczas bombardowania. Atmosferę grozy potęgują wykrzyknienia, onomatopeje, przerzutnie  – tok składniowy nie jest zgodny z tokiem wersów.

W drugiej części Alarmu, której adresatem są Polacy walczący, pojawiają się odwołania do historii, a ściśle do kampanii napoleońskiej. Ma to na celu podniesienie narodu na duchu i zagrzanie do walki z wrogiem.

W części końcowej podmiot liryczny, który znajduje się w Paryżu, dzieli się swymi refleksjami. Myślami jest w Warszawie i ubolewa nad zrujnowaniem tego miasta. Podmiot liryczny cierpi i wzywa do obrony stolicy: Niech alarm trwa.