|
Urodził się w 1911 r. w Szetejniach na Kresach (dziś jest to Litwa), zmarł w 2004 r. Studiował prawo w Wilnie. Był współzałożycielem grupy poetyckiej Żagary. Przed wojną wydał dwa tomiki: Poemat o czasie zastygłym w 1933 r. i Trzy zimy w 1936 r. Okupację spędził w Warszawie, wydawał konspiracyjnie pod pseudonimem Jan Syruć. Po wojnie pracował w dyplomacji (Stany Zjednoczone, Paryż). W 1951 r. odmówił powrotu do kraju i osiadł w Stanach. W 1980 r. dostał Nagrodę Nobla i doktorat honoris causa na KUL-u w Lublinie. Jego twórczość jest bardzo różnorodna pod względem rodzajowym i gatunkowym. Wydał tomy poetyckie: Ocalenie, Traktat poetycki, Gucio zaczarowany, Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada, To, Druga przestrzeń i in. Prócz tego jest Miłosz autorem powieści Dolina Issy, w której opisuje kraj swojego dzieciństwa i twórcą powieści politycznej Zdobycie władzy. Poza tym pisał również eseje zebrane w Zniewolonym umyśle, Rodzinnej Europie i Ziemi Ulro. Dokonał przekładów wielu ksiąg Biblii, także przetłumaczył na polski filozoficzne pisma Simone Weil. Cechy poezji Miłosza:
• Autobiografizm;
• Odwołania do dzieciństwa;
• Wojna w aspekcie filozoficznym;
• Metafizyka;
• Egzystencja ludzka;
• Odwołania do tradycji (Biblia, romantyzm);
• Miłosz jest w swej poezji moralistą, erudytą i neoklasykiem;
• Odrzuca absurd;
• Optymizm. ARS POETICA? Tytuł w dosłownym tłumaczeniu znaczy "sztuka poetycka" i zapowiada temat wiersza: cele i zadania poezji. Znak zapytania sugeruje, że podmiot liryczny (poeta) sam nie wie, czy stworzył program poetycki. Podmiot liryczny pragnie poezji w prostej, jasnej i komunikatywnej formie. A jej źródła upatruje we wnętrzu człowieka, z którego rodzi się ona spontanicznie w sposób irracjonalny, niezależny i tajemniczy. Poeta zaś jest tylko przekaźnikiem i pozwala się jej rządzić; jest przez nią zniewolony. Poezja nie zawsze jest dobra, mimo tak tajemniczego pochodzenia, więc poeta nie ma prawa być dumnym. Podmiot liryczny tworzenie postrzega jako chorobę, cierpienie i odcina się od mówienia o sztuce jako o nobilitacji. Wiersze można pisać tylko w ostateczności, kiedy już nie można wytrzymać, kiedy czuje się przymus tworzenia. Sensem sztuki jest moralizatorstwo i zmienianie świata na lepszy. MOJA WIERNA MOWO W wierszu tym występuje pochwała języka ojczystego, utożsamianego z ojczyzną. Podmiotem lirycznym jest emigrant, poeta. Pielęgnuje swój język ojczysty, swoją mowę, by zachowała polskość, by była piękna jak polska przyroda. Podmiot liryczny krytykuje Polaków. Twierdzi, że język polski jest mową ludzi złych, chorych i głupich. Zdaje sobie jednak sprawę, że bez mowy ojczystej traci tożsamość. Ponieważ wybrał emigrację, musi pielęgnować język ojczysty. PORTRET Z POŁOWY XX WIEKU Utwór ten charakteryzuje człowieka połowy XX wieku. Z wiersza wynika, że jest on fałszywy, udaje przyjaciela, a czuje pogardę do innych ludzi, wywyższa się. Poza tym udaje indywidualistę, a w rzeczywistości tęskni do barbarzyńskich zwyczajów i pochwala władzę tyranów. Człowiek połowy XX wieku jest śmiertelnie znużony tym udawaniem. Ponadto opisywany bohater w nic nie wierzy, a próbuje dorobić sobie ideologię do życia; usprawiedliwia swój chaos, nadając mu jakąś rangę. Nie panuje nad sobą, ktoś nim rządzi. Chce być buntownikiem, by być awangardową i nowoczesną osobą. Udaje filozofa i komunistę, a w rzeczywistości tęskni do Boga, religii i boi się demaskacji. Nie umie rozeznać się w świecie, jest ofiarą systemu i propagandy. powrót do początku strony |
