Władysław Laskonogi
Władysław Laskonogi (1165–1231), książę wielkopolski w latach 1202–29, książę krakowski w roku 1202 i 1228, syn Mieszka Starego. Po śmierci ojca w 1202 r., możni krakowscy powierzyli mu tron w Krakowie, ale niedługo zdołał go utrzymać, bo zrażeni do jego autorytarnych rządów możnowładcy, wygnali go z Krakowa jeszcze tego samego roku, powołując na tron Leszka Białego. Jako książę wielkopolski, Władysław Laskonogi wdał się w 1206 r. w konflikt z arcybiskupem gnieźnieńskim Henrykiem Kietliczem, rzecznikiem reform wewnątrzkościelnych i emancypacji Kościoła polskiego spod władzy świeckiej. Kiedy arcybiskup rzucił na księcia klątwę kościelną, ten wygnał duchownego z Wielkopolski. W tym czasie przeciw Laskonogiemu wystąpił z roszczeniami jego bratanek, Władysław Odonic, który żądał nadania mu osobnej dzielnicy. Odtąd Władysław Laskonogi musiał toczyć z Odonicem walkę o utrzymanie władzy w Wielkopolsce. Nie zrezygnował również z powrotu na tron krakowski, co osiągnął na krótko w 1228 r., ale wkrótce musiał opuścić Małopolskę, a rok później został całkowicie wyparty z Wielkopolski przez Odonica. Przed śmiercią, wygnany na Śląsk Władysław Laskonogi, uczynił swoim sukcesorem w Krakowie i Wielkopolsce Henryka Brodatego. WAŻNE DATY: | 1202 | – | rządy Władysława Laskonogiego w Krakowie | 1206 | – | początek konfliktu Władysława Laskonogiego z arcybiskupem Kietliczem | 1228 | – | ponowne rządy w Krakowie | 1229 | – | utrata Wielkopolski przez Laskonogiego na rzecz Władysława Odonica | | | |
|
|
