Felicjan Sławoj-Składkowski

Felicjan Sławoj-Składkowski (1885–1962), lekarz, generał, polityk, premier II RP. Od 1905 r. był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), a od 1906 r. PPS–Frakcji Rewolucyjnej. W 1911 r. ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich, jako lekarz wojskowy, a w 1918 r. w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W latach 1919–1920 uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Był zwolennikiem i bardzo bliskim współpracownikiem J. Piłsudskiego. W latach 1926–29, 1930–31 i 1936–39 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych. W latach 1930–39 był posłem na sejm. Od 15 V 1936 r. do 30 IX 1939 r. pełnił urząd premiera rządu. F. Sławoj-Składkowski był jednym z czołowych polityków sanacyjnych (patrz: sanacja), po śmierci Piłsudskiego (1935) współpracował z Edwardem Rydzem-Śmigłym. 7 IX 1939 r. opuścił Warszawę, a 30 IX złożył dymisję rządu. W latach 1939–1940 był internowany w Rumunii. W 1940 r. przedostał się do Palestyny, gdzie kierował służbą sanitarną w polskich formacjach wojskowych. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji. Zmarł w Wielkiej Brytanii w 1962 r.