Władysław Raczkiewicz

Władysław Raczkiewicz (1885–1947), prawnik, polityk, prezydent RP na wychodźstwie. Był wnukiem powstańca styczniowego i zesłańca na Syberię. Urodził się na Kaukazie, studiował w Petersburgu, gdzie należał do tajnej Organizacji Młodzieży Narodowej i Związku Młodzieży Polskiej "Zet". W 1911 r. ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie w Dorpacie (Estonia). W latach 1914–17 został wcielony do armii rosyjskiej. W 1917 r. współtworzył Naczelny Polski Komitet Wojskowy i kierował nim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918), w latach 1921, 1926 i 1935–36 był ministrem spraw wewnętrznych. Kilkakrotnie pełnił funkcję wojewody, kolejno w latach: 1921–24 nowogrodzkiego, 1926–1930 wileńskiego, 1935 krakowskiego, 1936–39 pomorskiego. Od 1930 r. pełnił funkcję senatora z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR), w tym samym roku został marszałkiem senatu (do 1935). Od 27 IX 1939 r. pełnił urząd prezydenta RP na wychodźstwie. Był przeciwnikiem układu z ZSRR (układ Sikorski–Majski). Protestował przeciw krzywdzącym Polskę postanowieniom konferencji jałtańskiej (II 1945). Wkrótce rząd polski na wychodźstwie przestał być uznawany przez zachodnich aliantów (ZSRR nie uznawał władz polskich od IV 1943 r.). Przed śmiercią W. Raczkiewicz desygnował na stanowisko prezydenta A. Zaleskiego.