Otton I Wielki
(ur. 912 r., zm. 973 r.)

Król niemiecki od 936 r., cesarz od 962 r., syn Henryka I, ojciec Ottona II, z dynastii Ludolfingów.

Po śmierci ojca w 936 r. Otton I wybrany został na króla Niemiec. Ceremonia koronacyjna odbyła się 7 VIII 936 r. w kaplicy pałacowej w Akwizgranie. Nowy król w pierwszej kolejności wzmocnił kontrolę nad księstwami Rzeszy, a uzyskawszy uznanie swego zwierzchnictwa przez potężnych książąt plemiennych – Eberharda z Frankonii, Eberharda z Bawarii i Thankmara z Saksonii – przystąpił do rozszerzania i umacniania swej władzy na obszarach zamieszkałych przez zachodnich Słowian. W tym celu  zreorganizował marchie w Saksonii i Turyngii, a także utworzył nowe – marchię połabską (na terenach granicznych między Łabą i Salą), gdzie margrabią został mianowany Geron, i nad dolną Łabą (marchia Billunga) – które odtąd służyły jako bazy wypadowe w dalszej ekspansji. Ok. 950 r. król niemiecki narzucił zwierzchnictwo księciu czeskiemu Bolesławowi I.

W 951 r. Otton I po raz pierwszy zorganizował wyprawę do Italii, podczas której zdobył Lombardię i koronował się na króla Longobardów, rok później (952 r.) zmusił króla Italii Berengara II do złożenia mu hołdu.

 W sierpniu 955 r. w bitwie na Lechowym Polu koło Augsburga Otton I pokonał Węgrów, którzy nękali państwo niemieckie licznymi najazdami. W październiku tego samego roku stłumił powstanie Słowian połabskich, pokonując ich w bitwie nad rzeką Rekenica.

Cechą charakterystyczną panowania Ottona I było umacnianie władzy i konsolidacja państwa za pomocą łączenia wyższych stanowisk kościelnych z władzą świecką. Już od połowy X w. Otton zaprzestał nadawania tytułów książęcych członkom dynastii, coraz częściej powierzając urzędy państwowe biskupom, aby te, z racji obowiązującego duchownych celibatu, nie były dziedziczone. Mógł zatem prowadzić skuteczną politykę wewnętrzną i przeciwstawiać się ciągle silnym tendencjom odśrodkowym.

Król niemiecki Otton I (Teutonicorum rex) przyjmujący hołd od króla Italii Berengara II

W 961 r. Otton I ponownie wyprawił się do Italii, której król zbuntował się przeciwko jego zwierzchnictwu i zagroził istnieniu państwa kościelnego. Król bez większych problemów opanował północną część kraju, a następnie zdobył Rzym, gdzie 2 II 962 r. papież Jan XII koronował go na cesarza. 13 II 962 r. Otton I uchwalił przywilej (Privilegium Ottonianum), na podstawie którego brał w opiekę Kościół i państwo kościelne. Przywrócił także zasadę składania przysięgi cesarzowi przez papieża.

W roku następnym (963 r.) doszło w Italii do umocnienia się sił opozycyjnych wobec Ottona I. Do jego przeciwników dołączył także papież Jan XII, co spowodowało ponowne wkroczenie wojsk niemieckich do Rzymu. Na soborze, który odbył się pod przewodnictwem cesarza, w XI 963 r. ogłoszono detronizację Jana XII, a nowym papieżem wybrano Leona VIII. Wkrótce potem Otton uwięził Berengara II i tym samym objął władzę w całej Italii. Po wyjeździe Ottona w 964 r., do Rzymu powrócił zdetronizowany Jan XII, a Leon VIII zbiegł na dwór cesarski.

Korona odnowionego cesarstwa






Prawdopodobnie w 963 r. (wg przekazu kronikarza Thietmara) Otton I uzależnił od siebie polskiego księcia Mieszka I, a potem także króla duńskiego Haralda Sinozębego. By podporządkować Słowian niemieckiej organizacji kościelnej, Otton utworzył w 968 r. arcybiskupstwo w Magdeburgu.

W 972 r. Otton I uporządkował stosunki z Bizancjum, a układ wzajemnie uznający oba tytuły cesarskie przypieczętowany został małżeństwem Ottona II z księżniczką Teofano, bratanicą bizantyjskiego władcy Jana I Tzimiskesa.

Otton I zmarł w Memblen 7 V 973 r. Po jego śmierci władzę przejął jego syn Otton II, koronowany na rzymskiego cesarza już w 967 r.

WAŻNE DATY:

936 – koronacja Ottona I na króla Niemiec 951 – pierwsza wyprawa do Italii 961 – druga wyprawa do Italii 962 – zdobycie Rzymu; koronacja Ottona I na cesarza rzymskiego przez papieża Jana XII 963 – uzależnienie księcia polskiego Mieszka I przez Ottona I 968 – utworzenie arcybiskupstwa w Magdeburgu 972 – porozumienie Ottona I z cesarzem bizantyjskim Janem I Tzimiskesem 973 – śmierć Ottona I

powrót do początku strony