Strona ofertowa Wydawnictw Edukacyjnych WIKING
Jesteś
gościem portalu
Strona główna portalu
http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=621
http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=440
http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=110
http://www.wiking.com.pl/index.php?site=testy_gim_historia_roz_1
http://www.wiking.edu.pl/article.php?id=348
http://www.wiking.edu.pl/sitemap.php
Powrót do poprzedniej stronyWersja do wydruku

Fryderyk II
(ur. 1194 r., zm. 1250 r.)


Pochodził z dynastii Hohenstaufów. Syn Henryka VI, wnuk Fryderyka I Rudobrodego (Barbarossy). Król Sycylii od 1198 r., król Niemiec od 1212 r., cesarz od 1220 r.

Po śmierci cesarza Henryka VI (1197) w Niemczech dokonano podwójnego wyboru króla – władzę rozdzielono między księcia Filipa Szwabskiego z rodu Sztaufów a Ottona IV z rodu Welfów. Uczyniono to wbrew woli zmarłego władcy, który w XII 1196 r. nakazał, aby na tronie niemieckim zasiadł jego małoletni syn Fryderyk II.

W 1198 r. Fryderyk II wraz z matką Konstancją osiadł w Królestwie Sycylii, gdzie tego samego roku koronowany został na króla. Po śmierci cesarzowej Konstancji (1198) regentem Fryderyka II ogłosił się papież Innocenty III. Dzięki jego poparciu w 1212 r. Fryderyk został ogłoszony antykrólem i koronowany na króla Niemiec. Koronacja odbyła się we Frankfurcie nad Menem, a opuszczony przez swych zwolenników Otton IV zrzekł się tronu. Podczas soboru laterańskiego w 1215 r. oficjalnie ogłoszono detronizację Ottona IV i uznano niemieckim królem Fryderyka II.

22 XI 1220 r. Fryderyka II koronowano na cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, wcześniej musiał złożyć obietnicę, że nie będzie dążył do włączenia Sycylii do I Rzeszy Niemieckiej.

Fryderyk II rezydował głównie w Królestwie Sycylii. W czasie swoich rządów wprowadził autokratyczny system administracyjny, zarówno w zakresie administracji kościelnej, jak i świeckiej. Stworzył silne, scentralizowane państwo, oparte na sprawnej administracji, stałej armii i podatkach przynoszących wysokie dochody. W Palermo stworzył silny ośrodek życia kulturalnego, a w 1224 r. założył w Neapolu państwowy uniwersytet. Autokratycznego sposobu rządzenia nie udało się cesarzowi wprowadzić na terenie całego cesarstwa, gdyż silna opozycja książąt niemieckich nie pozwalała na wzmocnienie władzy monarchy w Rzeszy.


Arthur Georg von Ramberg – Dwór Fryderyka II w Palermo 

Na mocy Złotej Bulli z Rimini (26 III 1226 r.)  Fryderyk II zatwierdził nadanie ziemi chełmińskiej zakonowi krzyżackiemu i przyznał liczne prawa i przywileje stojącemu na jego czele wielkiemu mistrzowi – Hermanowi von Salza, który był bliskim współpracownikiem cesarza.

1227 r. nowy papież Grzegorz IX rzucił na Fryderyka II klątwę, bo ten ociągał się z wyruszeniem na krucjatę do Ziemi Świętej, do podjęcia której wcześniej się zobowiązał. Rok później (1228), pomimo ciążącej na nim ekskomuniki, cesarz wyruszył na wyprawę krzyżową. Wkrótce podjęte przez niego negocjacje z sułtanem Egiptu zakończyły się sukcesem i w ten sposób wyprawa zakończyła się bezkrwawo, odzyskaniem części dawnego obszaru Królestwa Jerozolimskiego z Jerozolimą, Betlejem i Nazaretem. 18 III 1229 r. Fryderyk koronował się króla Jerozolimy, po czym powrócił do Europy.

Sukcesy jakie odniósł cesarz w Ziemi Świętej przyniosły mu wielką sławę. W 1231 r. papież Grzegorz IX zdjął z Fryderyka II klątwę kościelną.

Tymczasem w Niemczech coraz bardziej wzrastała rola feudałów świeckich i duchownych. Syn Fryderyka II – Henryk VII, ogłoszony  królem Niemiec, wydał w 1231 r. w Wormacji na rzecz książąt niemieckich statut (Statutum in favorem principium). Przywilej ten, zatwierdzony przez cesarza w 1232 r., znacznie osłabiał władzę królewską  w Niemczech. Wkrótce Henryk VII obrócił się przeciw ojcu i sprzymierzywszy się z Ligą Lombardzką podniósł bunt przeciw niemu. Na wieść o tym Fryderyk II wyruszył do Niemiec, uwięził Henryka VII i zesłał go do Apulii (Henryk zmarł tam w 1242 r.).

Wojnę z Ligą Lombardzką cesarz rozpoczął w 1235 r. Decydująca bitwa miała miejsce w 1237 r. pod Cortenuova i zakończyła się klęską miast lombardzkich.


Zamek Fryderyka II w Apulii (Castel del Monte)

Kiedy w  1238 r. Fryderyk II ożenił swego nieślubnego syna Enzio z Adelajdą, dziedziczką Królestwa Sardynii, będącego lennem papieskim, został ponownie wyklęty przez papieża Grzegorza IX. W roku następnym (1239) Fryderyk II opanował Państwo Kościelne. W 1245 r., po kolejnej interwencji cesarza w Lombardii, papież Innocenty IV zwołał sobór w Lyonie, podczas którego ogłoszono detronizację Fryderyka II. Wieloletnie walki cesarza z papiestwem podzieliły Włochy i Niemcy na dwa obozy – stronników cesarskich (zwanych gibelinami) i papieskich (zwanych gwelfami).

Fryderyk II zmarł w Apulii 13 XII 1250 r. Został pochowany w katedrze w Palermo na Sycylii. Tron niemiecki przejął po nim jego syn Konrad IV, który przeżył ojca tylko o 4 lata.

             Fryderyk II                            Sarkofag Fryderyka II
                                                        w katedrze w Palermo

WAŻNE DATY:

1198

koronacja Fryderyka II na króla sycylijskiego

1212

koronacja Fryderyka II na króla Niemiec

1220

koronowanie Fryderyk II na cesarza przez papieża Honoriusza III

1224

założenie państwowego uniwersytetu w Neapolu

1226

Złota Bulla z Rimini, zatwierdzająca nadanie ziemi chełmińskiej zakonowi krzyżackiemu

1227

klątwa papieża Grzegorza IX rzucona na Fryderyka II

1228

początek krucjaty do Ziemi Świętej

1229

koronacja Fryderyka II na króla jerozolimskiego

1232

zatwierdzenie wielkiego przywileju dla książąt niemieckich

1237

zwycięstwo wojsk cesarskich nad miastami lombardzkimi w bitwie pod Cortenuova

1238

ponowna klątwa Grzegorza IX rzucona na Fryderyka II

1239

opanowanie Państwa Kościelnego przez cesarza

1245

ogłoszenie detronizacji Fryderyka II podczas soboru w Lyonie

1250

śmierć Fryderyka II w Apulii

 

 

  powrót do początku strony            

Geografia | Język Polski | Historia | Przyroda | Biologia