TEATR DOBY SEJMU WIELKIEGO

Teatr publiczny powstał w 1765 r. w Warszawie, założony został przez króla Stanisława. Pierwszą wystawioną sztuką byli Natręci Józefa Bielawskiego. Jednym z najważniejszych ludzi teatru był Wojciech Bogusławski, w latach 1783–1814 był jego dyrektorem; nadał mu nazwę Teatr Narodowy.

Wojciech Bogusławski

Wojciech Bogusławski był też powieściopisarzem, reżyserem, aktorem. Jego działalność przypada na lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte XVIII wieku. Na ten okres przypada również największy rozkwit teatru polskiego.

Sztuki z tego czasu można podzielić na kilka grup:

–	komedie polityczne (np. Powrót posła);
–	dramy mieszczańskie (przeróbki z literatury francuskiej, np. Fircyk z zalotach Franciszka Zabłockiego);
–	tragedie i dramy historyczne (tematem jest przeszłość narodowa, np. Henryk VI na łowach Bogusławskiego);
–	opera komiczna (Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale Bogusławskiego).

ZNACZENIE TEATRU W OKRESIE SEJMU WIELKIEGO:
– przebudowa świadomości społeczeństwa sarmackiego;
– teatr był trybuną dla haseł nowej moralności i filozofii;
– eksponowanie wartości rodzinnych;
– tematyka obyczajowa i polityczna.

powrót do początku strony