młoda polska – proza

Choć proza  młodopolska pozostawała w cieniu twórczości poetyckiej i dramatycznej, przełom wieków przyniósł także wiele znakomitych utworów powieściowych. Najlepsze z nich wyszły spod pióra dwóch wybitnych pisarzy epoki: Stefana Żeromskiego  i Władysława Stanisława Reymonta, który w 1924 r. otrzymał literacką nagrodę Nobla za powieść Chłopi.

Do najoryginalniejszych prozaików przełomu wieków zalicza się także Wacława Berenta, Stanisława Przybyszewskiego, Tadeusza Micińskiego oraz Karola Irzykowskiego.

Twórczość tych autorów spełniła rolę pośrednika między wielką klasyczną powieścią XIX-wieczną a prozą XX-wieczną. Charakteryzowała ją:

–	rezygnacja z odautorskiego komentarza, ocen, moralistyki (poprzestawano na opisach, relacjach, działaniu bohaterów i ich monologach wewnętrznych);
–	rezygnacja z funkcji poznawczej na korzyść ekspresji (przede wszystkim ukazywano wewnętrzne życie człowieka, jego stany psychiczne – bez komentarzy).

Władysław Stanisław Reymont
Stefan Żeromski