Gabriel Narutowicz

Gabriel Narutowicz (1865–1922), inżynier konstruktor, profesor Politechniki w Zurychu, członek masonerii, polityk związany z J. Piłsudskim, pierwszy prezydent II RP. Od młodzieńczych lat przebywał poza granicami kraju. W 1908 r. objął katedrę na Politechnice w Zurychu, dzięki swoim pracom naukowym zyskał międzynarodowy rozgłos, został uznany za jednego z najwybitniejszych budowniczych elektrowni wodnych w Europie i eksperta w dziedzinie geologii. W czasie I wojny światowej prowadził działalność charytatywną na rzecz ofiar wojny w Polsce. Po powrocie do kraju (1920) został mianowany ministrem robót publicznych, a w 1922 r. ministrem spraw zagranicznych. Piastował również stanowiska: prezesa Akademii Nauk Technicznych i przewodniczącego Państwowej Rady Odbudowy. 9 XII 1922 r. Narutowicz został wybrany na prezydenta RP z listy lewicowego Polskiego Stronnictwa Ludowego "Wyzwolenie". Był ostro krytykowany i atakowany przez prawicową prasę endecką, która przedstawiała go jako prezydenta niepolskiego. 16 XII 1922 r. podczas otwarcia wystawy w warszawskiej "Zachęcie", G. Narutowicz został zastrzelony przez malarza Eligiusza Niewiadomskiego.