Ignacy Jan Paderewski

Ignacy Jan Paderewski (1860–1941), wybitny pianista i kompozytor, prawicowy polityk, blisko związany z narodową demokracją (ND). Urodził się 6 IX 1860 r. w Kuryłówce na Podolu. W 1872 r. rozpoczął studia w warszawskim konserwatorium, dalsze nauki pobierał w Berlinie i Wiedniu. Zdobył sławę koncertując w Europie, obu Amerykach, Australii i stał się jednym z najwybitniejszych pianistów świata. W 1896 r. zamieszkał w Morges w Szwajcarii, a w 1902 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie podjął działalność polityczną. Podczas I wojny światowej nie szczędził wysiłków by popularyzować w świecie, zwłaszcza w USA, ideę przywrócenia Polsce niepodległości. W latach 1917–19 był w Stanach Zjednoczonych przedstawicielem paryskiego Polskiego Komitetu Narodowego. Już w niepodległej Polsce w 1919 r. został premierem i ministrem spraw zagranicznych. Wraz z R. Dmowskim był delegatem polskim na konferencję w Paryżu, gdzie w imieniu Polski podpisywał traktat wersalski. W latach 1920–21 był przedstawicielem Polski przy Lidze Narodów. W 1922 r. wycofał się z polityki i wyjechał z kraju, poświęcając się działalności artystycznej, wciąż żywo interesował się sprawami polskimi. Był zdecydowanym przeciwnikiem rządów sanacyjnych (patrz: sanacja), wraz z W. Sikorskim był inicjatorem antysanacyjnego Frontu Morges. W 1940 r. został przewodniczącym Rady Narodowej przy Rządzie RP na wychodźstwie. Zmarł 2 VI 1941 r. w Nowym Jorku. Został pochowany na cmentarzu Arlington w Waszyngtonie. W 1992 r. jego prochy zostały sprowadzone do Polski i złożone w Katedrze w Warszawie.