MŁODA Polska – liryka 

Poezja młodopolska ukształtowała się w ostatnim dziesięcioleciu XIX w., największe jej osiągnięcia przypadają jednak na pierwsze lata wieku XX. To od poezji rozpoczęła się ofensywa modernistyczna. Jej twórcy chcieli, aby wiersze były odbiciem kryzysu wartości oraz bankructwa ideałów pozytywistycznych (kult rozumu, wiara w potęgę myśli ludzkiej, które stały się podstawą programu pozytywistów, zakończyły się klęską i niepowodzeniem). Dlatego pokolenie Młodej Polski charakteryzuje: poczucie pustki ideowej, pesymizm, niewiara, niechęć do życia. Człowiek końca wieku wyraża w poezji zaniepokojenie brakiem ideałów, które by mu przyświecały. Poeta młodopolski szuka ucieczki, czy to w nirwanę (zapomnienie, niebyt), czy to w miłość zmysłową, lub szuka ukojenia na łonie przyrody. 

Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Jan Kasprowicz
Leopold Staff
Synteza liryki Młodej Polski