Literatura Polska – proza

W dwudziestoleciu międzywojennym głównym gatunkiem prozatorskim stała się powieść.

Najważniejsze utwory tego okresu to:

–	Noce i dnie Marii Dąbrowskiej
–	Granica Zofii Nałkowskiej
–	Cudzoziemka, Dwa księżyce (opowiadania) Marii Kuncewiczowej
–	Dziewczęta z Nowolipek, Rajska jabłoń Poli Gojawiczyńskiej
–	Zmowa mężczyzn, Panny z Wilka, Brzezina, Młyn nad Utratą (opowiadania), Czerwone tarcze Jarosława Iwaszkiewicza.

W związku z szerokim zakresem zainteresowań autorów tej epoki wytworzyło się wiele odmian powieści, i tak:

–	powieść społeczna, np. Stefan Żeromski Uciekła mi przepióreczka;
–	powieść psychologiczna, np. Zofia Nałkowska Granica, Stefan Żeromski Przedwiośnie;
–	powieść realistyczna, np. Maria Dąbrowska Noce i dnie;
–	powieść awangardowa, np. Witkacy Nienasycenie.

Równolegle rozwijały się różne odmiany powieści społecznej i środowiskowej (Helena Boguszewska, Jerzy Kornacki). Wzrosło zainteresowanie literaturą dokumentalną i pamiętnikarską (głośne serie pamiętników chłopów, bezrobotnych, emigrantów), rozwinęła się publicystyka i reportaż (np. Ksawerego Pruszyńskiego i Melchiora Wańkowicza). Unowocześnił się warsztat powieści psychologicznej (Zazdrość i medycyna Michała Choromańskiego, Całe życie Sabiny Heleny Boguszewskiej, Niecierpliwi Zofii Nałkowskiej, nowelistyka Iwaszkiewicza).

Odrębne miejsce zajęli w prozie międzywojennej: Stanisław Ignacy Witkiewicz (Pożegnanie jesieni, Nienasycenie), Witold Gombrowicz (Ferdydurke), oraz Bruno Schulz (Sklepy cynamonowe, Sanatorium Pod Klepsydrą).

Rozwijała się również literatura popularna (Ferdynand Antoni Ossendowski, Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Arkady Fiedler, Janusz Meissner, Kornel Makuszyński, Magdalena Samozwaniec).

Stefan Żeromski
Zofia Nałkowska
Maria Dąbrowska
Witold Gombrowicz 
Bruno Schulz