Literatura Polska – prozaW dwudziestoleciu międzywojennym głównym gatunkiem prozatorskim stała się powieść. Najważniejsze utwory tego okresu to:
– | Noce i dnie Marii Dąbrowskiej | – | Granica Zofii Nałkowskiej | – | Cudzoziemka, Dwa księżyce (opowiadania) Marii Kuncewiczowej | – | Dziewczęta z Nowolipek, Rajska jabłoń Poli Gojawiczyńskiej | – | Zmowa mężczyzn, Panny z Wilka, Brzezina, Młyn nad Utratą (opowiadania), Czerwone tarcze Jarosława Iwaszkiewicza. |
W związku z szerokim zakresem zainteresowań autorów tej epoki wytworzyło się wiele odmian powieści, i tak:
– | powieść społeczna, np. Stefan Żeromski Uciekła mi przepióreczka; | – | powieść psychologiczna, np. Zofia Nałkowska Granica, Stefan Żeromski Przedwiośnie; | – | powieść realistyczna, np. Maria Dąbrowska Noce i dnie; | – | powieść awangardowa, np. Witkacy Nienasycenie. |
Równolegle rozwijały się różne odmiany powieści społecznej i środowiskowej (Helena Boguszewska, Jerzy Kornacki). Wzrosło zainteresowanie literaturą dokumentalną i pamiętnikarską (głośne serie pamiętników chłopów, bezrobotnych, emigrantów), rozwinęła się publicystyka i reportaż (np. Ksawerego Pruszyńskiego i Melchiora Wańkowicza). Unowocześnił się warsztat powieści psychologicznej (Zazdrość i medycyna Michała Choromańskiego, Całe życie Sabiny Heleny Boguszewskiej, Niecierpliwi Zofii Nałkowskiej, nowelistyka Iwaszkiewicza). Odrębne miejsce zajęli w prozie międzywojennej: Stanisław Ignacy Witkiewicz (Pożegnanie jesieni, Nienasycenie), Witold Gombrowicz (Ferdydurke), oraz Bruno Schulz (Sklepy cynamonowe, Sanatorium Pod Klepsydrą). Rozwijała się również literatura popularna (Ferdynand Antoni Ossendowski, Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Arkady Fiedler, Janusz Meissner, Kornel Makuszyński, Magdalena Samozwaniec). Stefan Żeromski Zofia Nałkowska Maria Dąbrowska Witold Gombrowicz Bruno Schulz |